احمد لامعی گیو - دانشیار دانشگاه بیرجند
سمیه اقبالی نسب - دانش آموخته کارشناسی ارشد ادبیات تطبیقی و دبیر آموزش و پرورش شهرستان فردوس
فاطمه لامعی گیو - دانشجوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند

ادب پایداری غالبا به آثار ادبیای اطلاق می شود که تحت تاثیر محیطی مانند استبداد، قانون گریزی وقانون ستیزی به وجود می آید. سرزمین های ایران از نهضت مشروطه و فلسطین از آغاز اشغال و درگیری،سال های طولانی را در خفقان و ظلم پشت سر نهاده است؛ سالیانی پر از رخدادهایی که در تاریخ ماندگاراست. در طی این سال ها، شاعران همواره تلاش می کردند تا اوضاع وطنشان را برای دیگر مردمانآزادی خواه جهان توصیف کنند، با ستمکاران مبارزه نمایند و روحیه مبارزه را در میان هموطنانشان تقویتکنند. ملک الشعرای بهار و ابراهیم طوقان از جمله شاعران ادبیات مقاومت هستند که بیشترین سروده هایخود را به ستایش میهن، برقراری عدالت و براندازی ظلم و ستم اختصاص داده اند. جستار حاضر بررسیمولفه های پایداری عدالت خواهی و ظلم ستیزی در ادبیات مشروطه ایران و دوره پایداری فلسطین ازدریچه آثار ملک الشعرای بهار و ابراهیم طوقان به روش توصیفی- تحلیلی، مبتنی بر منابع مکتوب می-باشد. یافته های پژوهش گویای آن است که شاعران در سروده های خود شکایت از تبعیض و بی عدالتیداشته اند، همواره توصیه به عدالت ورزی و رفع جور و بیداد ظالمان دارند و در صدد آگاه ساختن مخاطب ازعواقب بیداد و بیان نتیجه عدالت هستند. آنها سازندگی و رشد سرزمینشان را در گرو استقرار عدالت ومبارزه و مقابله با قانون شکنی می دانند. پس از احترام به قانون و اجرای آن احساس رعایت و خشنودیمی کنند، با این تفاوت که خلاقیت های هنری هر کدام، مسائل سیاسی و اجتماعی را در قالب و شکلیمتفاوت از دیگری بیان کرده است. بهار در خطاب به حاکمان، نمادین سخن می گوید و ابراهیم طوقان بابیان تحسر از عدم آگاهی مردمانش، زبان طنز را به کار می گیرد.

ادبیات مقاومت، ملک الشعراء، ابراهیم طوقان، اشعار، عدالت و ظلم ستیزی، ادبیات تطبیقی