تاثیر شش هفته تمرین تناوبی با ۹۰% vVO۲max بر شاخص آتروژنیک، مقاومت به انسولین و عملکرد سلول های بتا در مردان دارای اضافه وزن

مقدمه: تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) به نسبت تمرینات تداومی بهبودی نسبی بیشتری در ظرفیت های حداکثری ورزشی، آنزیم های میتوکندریایی و سایر فاکتورهای سلولی درگیر در متابولیسم انرژی ایجاد می نمایند؛ در این راستا هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر شش هفته تمرین HIIT بر شاخص مقاومت به انسولین، HOMA-beta cell و شاخص آتروژنیک در افراد دارای اضافه وزن است. روش بررسی: آزمودنی های این تحقیق را ۲۴ مرد دارای اضافه وزن تشکیل دادند که به دو گروه تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. در جلسات مختلف، آزمودنی ها با محیط آزمایشگاه آشنا و اندازه گیری های قد، وزن، ترکیب بدنی و حداکثر اکسیژن مصرفی انجام شد. قبل و ۴۸ ساعت پس از دوره تمرینات HIIT در حالت ناشتایی، از شریان بازویی آزمودنی ها نمونه گیری خونی برای ارزیابی میزان گلوکز، انسولین، کلسترول تام، HDL و LDL گرفته شد. یافته ها: نتایج آماری تغییر معنی دار انسولین، مقاومت به انسولین و نیز شاخص عملکرد سلول های بتا را نشان داد اما گلوکز، نیم رخ لیپیدی و شاخص آتروژنیک تغییرات معنی دار نشان نداد. بحث و نتیجه گیری: هرچند که تمرینات HIIT در مدت زمان کوتاهی انجام می شود، اما اثرهای مفید و مشابه تمرینات هوازی و سایر اشکال تمرینی دارد که نیازمند صرف زمان بیشتری است. از این رو می توان گفت که این نوع تمرینات در افراد غیرفعال و دارای اضافه وزن راهکار مفیدی برای بهبود حساسیت به انسولین و همچنین کاهش خطر بیماری های مرتبط با نیم رخ لیپیدی، گلوکز، انسولین و درصد چربی بالا است. به همین دلیل پیشنهاد می شود افراد دارای اضافه وزن و حتی افراد سالم از این نوع تمرینات برای بهره مندی از فواید آن استفاده نمایند.  

کلیدواژه ها:

Interval Exercises ، Insulin ، Lipid Metabolism ، Weight Loss ، تمرینات تناوبی ، انسولین ، متابولیسم لیپیدی ، کاهش وزن