اثربخشی روش های درمان پردازش شناختی و پردازش مجدد هولوگرافیک در کاهش علائم روان شناختی دانش آموزان مواجه شده با آسیب

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی پردازش شناختی و پردازش مجدد هولوگرافیک در کاهش علائم روان شناختی دانش آموزان مواجه شده با آسیب انجام گرفت. روش: طرح این مطالعه شبه آزمایشی بود. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان پسر مقاطع اول، دوم و سوم دبیرستان های شهر ارومیه در سال تحصیلی ۹۰-۸۹ تشکیل دادند (۱۰۲۸۶=N). بعد از اجرای پرسشنامه سرند کردن حوادث آسیب زا و آزمون فهرست علائم ۹۰ سوالی روی ۱۰۰۰ نفر، تعداد ۱۲۹ نفر دارای تجربه آسیب و نمره بالای ۹۰ در آزمون فهرست علائم ۹۰ سوالی شناسایی شدند از بین آنها تعداد ۶۰ نفر به تصادف انتخاب و بعد از انجام مصاحبه بالینی در سه گروه درمان پردازش شناختی (۲۰=n)، درمان پردازش مجدد هولوگرافیک (۲۰=n) و گروه پلاسیبو (۲۰=n) به تصادف جایگزین شدند. هر سه گروه در مراحل پیش و پس آزمون به آزمون فهرست علائم ۹۰ سوالی پاسخ داده و داده های به دست آمده با استفاده از آزمون کواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که در خرده مقیاس های وسواس- اجبار، افسردگی، اضطراب، ترس مرضی، افکار پارانوئید و روان پریشی بین سه گروه تفاوت آماری معنی داری وجود داشت. در نمره کلی آزمون فهرست علائم ۹۰ سوالی نیز هر دو گروه درمان، تفاوت معنی داری با گروه پلاسیبو داشتند ولی در این متغیر تفاوت معنی داری بین این دو گروه درمانی یافت نشد. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش آشکار کرد که روش های درمان پردازش شناختی و پردازش مجدد هولوگرافیک در کاهش علائم آسیب شناختی دانش آموزان مواجه شده با آسیب به یک اندازه اثربخش هستند. ولی درمان پردازش شناختی بر افسردگی مرتبط با آسیب ولی پردازش مجدد هولوگرافیک بر ترس مرضی، وسواس- اجبار و روان پریشی مرتبط با آسیب اثربخش تری بیشتری دارند.

کلیدواژه ها:

پردازش شناختی ، پردازش مجدد هولوگرافیک ، آسیب ، دانش آموزان