انواع فعالیت های ورزشی ممکن است موجب بروز پاسخ های مختلف سیستم ایمنی بدن انسان شوند. هدف از این پژوهش، مقایسه اثرات حاد سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت پلاسمایی اینترلوکین ۱۰ و کورتیزول در مردان جوان فعال بود. ۲۰ مرد جوان سالم و فعال (میانگین سنی ۶۶/۲±۶۹/۲۱ سال، شاخص توده بدنی ۸۹/۱±۹۲/۲۱، درصد چربی ۰۵/۳±۴۹/۱۴)، به عنوان نمونه آماری این پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه فعالیت استقامتی (۷=n)، فعالیت مقاومتی (۶=n)، فعالیت موازی (۷=n) تقسیم شدند. برنامه فعالیت استقامتی شامل ۴۵دقیقه دویدن با شدت ۷۰ تا۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب، فعالیت مقاومتی به شکل دایره ای شامل ۳ دور، ۸ ایستگاه با شدت ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه در مدت ۴۵ دقیقه و فعالیت موازی به صورت ترکیب هر دو فعالیت (ابتدا فعالیت مقاومتی و بلافاصله فعالیت استقامتی با حفظ شدت و نصف حجم هر یک از برنامه ها) صورت گرفت. غلظت پلاسمایی اینترلوکین ۱۰ و کورتیزول قبل از ورزش، بلافاصله و ۱ ساعت پس از فعالیت با روش الآیزا اندازه گیری شد. پس از بررسی نرمال بودن توزیع داده ها، به منظور بررسی تغییرات از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری، تحلیل واریانس یکطرفه و تعقیبی LSD و آزمون تی زوجی با سطح معناداری ۰۵/۰P≤ استفاده شد. پاسخ اینترلوکین ۱۰ در هر سه دوره زمانی، بین سه نوع ورزش استقامتی، مقاومتی و موازی تفاوت معنی داری داشت. همچنین پاسخ کورتیزول قبل از ورزش و بلافاصله پس از ورزش و نیز بلافاصله و یک ساعت بعد، بین سه نوع فعالیت ورزشی تفاوت معنی داری را نشان داد ۰۵/۰P≤. نتایج این پژوهش نشان داد، پاسخ سایتوکاینی و هورمونی به ورزش، به ماهیت فعالیت بستگی دارد. همچنین ترکیب فعالیت های مقاومتی و استقامتی (به صورت موازی) ممکن است موجب پاسخ هایی متفاوت از هر دو نوع فعالیت و تعدیل در پاسخ اینترلوکین ۱۰ و کورتیزول شود