انواع فعالیت‌های ورزشی ممکن است موجب بروز پاسخ‌های مختلف سیستم ایمنی بدن انسان شوند. هدف از این پژوهش، مقایسه اثرات حاد سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت پلاسمایی اینترلوکین ۱۰ و کورتیزول در مردان جوان فعال بود. ۲۰ مرد جوان سالم و فعال (میانگین سنی ۶۶/۲±۶۹/۲۱ سال، شاخص توده بدنی ۸۹/۱±۹۲/۲۱، درصد چربی ۰۵/۳±۴۹/۱۴)، به‌عنوان نمونه آماری این پژوهش انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه فعالیت استقامتی (۷=n)، فعالیت مقاومتی (۶=n)، فعالیت موازی (۷=n) تقسیم شدند. برنامه فعالیت استقامتی شامل ۴۵دقیقه دویدن با شدت ۷۰ تا۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب، فعالیت مقاومتی به شکل دایره‌ای شامل ۳ دور، ۸ ایستگاه با شدت ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه در مدت ۴۵ دقیقه و فعالیت موازی به‌صورت ترکیب هر دو فعالیت (ابتدا فعالیت مقاومتی و بلافاصله فعالیت استقامتی با حفظ شدت و نصف حجم هر یک از برنامه‌ها) صورت گرفت. غلظت پلاسمایی اینترلوکین ۱۰ و کورتیزول قبل از ورزش، بلافاصله و ۱ ساعت پس از فعالیت با روش الآیزا اندازه‌گیری شد. پس از بررسی نرمال بودن توزیع داده‌ها، به‌منظور بررسی تغییرات از آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های تکراری، تحلیل واریانس یکطرفه و تعقیبی LSD و آزمون تی‌زوجی با سطح معناداری ۰۵/۰P≤ استفاده شد. پاسخ اینترلوکین ۱۰ در هر سه دوره زمانی، بین سه نوع ورزش استقامتی، مقاومتی و موازی تفاوت معنی‌داری داشت. همچنین پاسخ کورتیزول قبل از ورزش و بلافاصله پس از ورزش و نیز بلافاصله و یک ساعت بعد، بین سه نوع فعالیت ورزشی تفاوت معنی‌داری را نشان داد ۰۵/۰P≤. نتایج این پژوهش نشان داد، پاسخ سایتوکاینی و هورمونی به ورزش، به ماهیت فعالیت بستگی دارد. همچنین ترکیب فعالیت‌های مقاومتی و استقامتی (به‌صورت موازی) ممکن است موجب پاسخ‌هایی متفاوت از هر دو نوع فعالیت و تعدیل در پاسخ اینترلوکین ۱۰ و کورتیزول شود