کاوش مقایسه ای GspA در پروتئوم و ژنوم باکتریهای پروبیوتیک و غیر پروبیوتیک برای درمان دیابت نوع دو

GLP-۱ یکی از انواع اینکرتین ها یا هورمونهای گوارشی و یکی از قوی ترین محرکهای آزادسازی انسولین در پاسخ به گلوکز میباشد. مطالعات نشان داده است که در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، فعالیت GLP-۱ کاهش یافته است. تجویز GLP-۱ به بیماران مبتلا به دیابت نوع دو منجر به طبیعی شدن شرایط هایپرگلیسمی میشود. بنابراین استراتژیهای مبتنی بر افزایش و القای GLP-۱ هدف مناسبی برای درمان دیابت نوع دو به نظر میرسد. GspA یک پپتید ترشحی با توالی MAADIISTIGDLVKWIIDTVNKFKK است که دارای فعالیت تحریک ترشح GLP-۱ میباشد. در این مطالعه به کاوش مقایسهای GspA در پروتئوم و ژنوم باکتریهای پروبیوتیک و غیر پروبیوتیک با استفاده از پایگاه های داده NCBI-Genome و UniProt-Proteome پرداخته شد. نتایج نشان داد توالی GspA در Staphylococcus epidermidis Scl۳۱ و با همانندی بالایی در چند سویه دیگر از استافیلوکوکوس وجود دارد، اما در هیچ کدام از پروبیوتیکها مشاهده نشد. مطالعات انجام شده روی سلولهای L انسانی و انتروئیدهای روده نشان داده است که GspA به تنهایی برای افزایش ترشح GLP-۱ کافی میباشد. نتایج تجویز Staphylococcus epidermidis تولید کننده GspA در موشهای با تغذیه پرچرب، کاهش قابل توجهی در مارکرهای مرتبط با چاقی و دیابت نوع دو از جمله چربی و هایپرانسولینومی را نشان داده است. GspA، تحریک کننده GLP-۱ از طریق سیگنالینگ کلسیم است. GspA با ایجاد تعامل میزبان و میکروب میتواند به ایجاد یک روش درمانی مبتنی بر پپتید میکروبی برای درمان چاقی و دیابت نوع دو کمک نماید. در نهایت با عدم وجود توالی GspA در پروبیوتیکها، کانستراکت ژنی با قرار دادن ژن بیان کننده این پپتید در باکتری پروبیوتیک Lactobacillus plantarum با القاگر و سیگنال ترشحی به عنوان یک راهکار درمانی مناسب برای بهبود دیابت نوع دو طراحی گردید.

کلیدواژه ها:

پروبیوتیک ، دیابت نوع دو ، GspA ، GLP-۱