طاهره قنبری نژاد - کارشناس ارشد رشته مشاوره خانواده، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرمانشاه، کرمانشاه، ایران

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری و گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری شامل کلیهمادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی شهر کرمانشاه در سال ۹۹ - ۱۳۹۸ می باشد. آزمودنی ها شامل ۳۰ نفر که با نمونه گیری در دسترسبه عنوان نمونه انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروه آزمایش (۱۵) و گواه (۱۵) جایگزین شدند، برای آزمودنی های گروهآزمایش جلسات آموزش روانشناسی مثبت نگر به صورت جلسات گروهی برگزار شد و از پرسشنامه های تاب آوری، کیفیت زندگیو الگوهای تبادلی برای جمع آوری داده ها استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام شد. نتایج نشان دادکه تفاوت معناداری بین گروه های آزمایش و گواه وجود دارد و بین میانگین نمرات تاب آوری (P<۰/۰۳, F=۰/۳۵)، بهبود کیفیتزندگی (P<۰/۰۱, F=۱۸/۴۵) و بهبود الگوهای ارتباطی (P<۰/۰۵, F=۳/۶۲) دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معناداریمشاهده شد. نتایج نشان داد که در کنار بررسی های کلینیکی میتوان از رویکرد روانشناسی مثبت نگر در کنار سایر رویکردهای درمانیجهت بهبود وضعی ت خانواده های دارای کودکان عقب مانده ذهنی استفاده کرد.

روانشناسی مثبت نگر، تاب آوری، کیفیت زندگی، الگوهای ارتباطی، عقب ماندگی ذهنی