حسین جعفری - کارشناس شهرسازی شهرداری تهران

کودکان به دلیل وضع سنی، جسمی و روحی ویژه، تفاوت های آشکاری با سایر شهروندان دارند. همچنین نیازهای آنان خاص است. نیازهایی که در دین اسلام به آن توجه شده است، اما شهرهای امروز به خصوص کلان شهرهایی مانند تهران بی توجه به نیاز کودکان طراحی و گسترش یافته اند. مطلوب نبودن طراحی شهری و به اعتقاد برخی از کارشناسان شهری، مدرانه طراحی شدن آن در بسیاری از شهرهای جهان باعث شده است تا طرحی با عنوان شهر دوستدار کودک از طرف یونیسف مطرح و ایران نیز آن را بپذیرد. در ارتباط با رعایت مسائل حقوق کودک در ایران، سازمان ها و نهادهای مختلفی وجود دارد که از جمله آنها می توان به فعالیت های یونیسف در ایران، انجمن حمایت از حقوق کودکان و موسسه پژوهشی کودکان دنیا اشاره کرد. علی رغم وجود قوانین مصوب و گسترده حقوق کودک و تعمیم مصوبات اعلامیه جهانی حقوق کودک و کنوانسیون های آن در کشور و اقدام سازمان های حمایت از حقوق کودک، از گذشته دور تا به امروز رعایت این حقوق برای کودکان با ضعف روبرو بوده است. امروزه حقوق کودکان در جامعه رنگی تازه یافته است و شهرهای دوستدار کودک بستری مناسب برای رسیدن به این مهم و رشد کودکان در همه سنین می باشند. شهر دوستدار کودک مطابق پیمان نامه جهانی کودک و اعلامیه جهانی حقوق بشر ۱۹۸۹ سعی در احقاق مواردی همچون: حق اظهار نظر درباره شهر مطلوب خود، مشارکت در تصمیم گیری در مورد شهر، حق مشارکت در جامعه و زندگی اجتماعی، دسترسی به خدمات اساسی (مانند سلامتی، آموزش و سرپناه، نوشیدن آب سالم و سایر خدمات مرتبط)، محافظت در برابر خشونت و استثمار، ملاقات با دوستان و بازی کردن، امکان تردد امن در خیابان ها، حق زندگی در محیطی پاکیزه، داشتن فضای سبز مناسب و در دسترس و به رسمیت شناختن کودکان به عنوان یک شهروند را دارد.

شهر دوستدار کودک، مقررات شهری، منابع بین المللی