جایگاه تعلیم و تربیت در امنیت ملی با تاکید بر عملکرد دو نهاد تربیتی ایران و اسرائیل در ایجاد و کنترل بحران های امنیتی

هدف مقاله حاضر آن است که نشان دهد رویکرد راهبردی به آموزش، می تواند به تناسب موقعیت و شرایطهر جامعه به تدوین برنامه ها برای بهبود امور اجرایی مربوط به آموزش و تکوین مبانی امنیت پایدار درجامعه منتهی شود. چنین امنیتی بیش از آنکه با استفاده از قوای قهری خودکامه دولت ها و تجاوز بهحقوق دیگران باشد، نیازمند توسعه آموزش آگاهی دهنده است، تا به ارتقای درک ذهنی و فکری انسان هااز خود و دیگران منجر شود. باید اذعان نمود که راه آینده، یافتنی نیست! بلکه ساختنی است. به همینمنظور آموزش می تواند در ساختن و بنیان نهادن امنیت ملی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، بهداشتی واجتماعی کمک موثری نماید. مقاومت و اقتدار ایران در عرصه نبرد سخت، دشمن را بر این داشت بااستفاده از ظرفیت نظام تربیتی در صدد نفوذ به آن و ضربه به امنیت ملی و منطقه ای کشور درآید کهامنیت آموزشی در این بحران می تواند آن را خنثی و به تقابل به آن بپردازد؛ این مورد نیاز بر تقویتروزافزون بنیه نظام آموزشی کشور دارد تا در مقابل نفوذ و سیطره فرهنگی تربیتی دشمن مقاوم شود وتوانایی خنثی کردن بحران های امنیتی تهیه شده توسط دشمنان را داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تعلیم و تربیت ، امنیت ملی ، آموزش و امنیت ملی ، نفوذ تربیتی ، نظام آموزشی ایران ، نظام آموزشی اسرائیل