تلقیح مصنوعی و آثار اجتماعی و حقوقی آن در ایران

با توجه به اهمیت خانواده و نقش آن در تشکیل جوامع بشری و توصیه اسلام بر حفظ و قوام آن، تساهل و کوتاهی در مقابل موضوعات جدیدی که در این حوزه بروز می کند موجه نیست. یکی از این موضوعات، باروری مصنوعی است. حق داشتن فرزند در مواردی که زوجین یا یکی از آنها قادر به تولید مثل نیست، نباید بهانه ای برای نادیده گرفتن اصول اخلاقی و فرزنددار شدن از طریق راه های غیرطبیعی یخا خارج از ازدواج فراهم سازد. لقاح خارجی از رحم و سایر روش های باروری مصنوعی از اموری است که به وسیله دانشمندان غربی در قرن اخیر به طور مفصل مورد بحث و بررسی قرار گرفت. تولد داشتن فرزند حق طبیعی بشر است. هر انسانی بر اساس غریزه خود دوست دارد، فرزند یا فرزندانی داشته باشد، این امر در حقیقت یک نوع کمال برای او محسوب می شود. در پاره ای از موارد، بنا به دلایل فیزیولوژیکی، زوجین به صورت طبیعی نمی توانند صاحب فرزند شوند، امروزه پیشرفت های علمی سبب شده است که بسته بدن نطفه انسان و دیگر حیوان ها، از غیر راه شناخته شده (آمیزش) امکان پذیر گردد؛ لقاح مصنوعی یعنی لقاح خارج از رحم، یا تولید انسان بیرون از رحم، بدون آمیزش مشروع یا نامشروع و همچنین تولید درون رحمی انسان، از طریق کاشتن یا تلقیح، از مسائل نوخاسته ای است که به اقتضای پیشرفت زمان و دگرگونی های علم ژنتیک مطرح شده است. این مقاله به بررسی فقهی و حقوقی ابعاد مختلف تلقیح مصنوعی و آثار اجتماعی و حقوقی آن در ایران می پردازد.

کلیدواژه ها:

تلقیح مصنوعی ، اجتماعی ، حقوقی ، ایران