بررسی آزمایشگاهی تشکیل و پایداری امولسیون آب- نفت به وسیله ی ماده فعال کننده ی سطحی جدید: ۱- متیل -۳- اوکتادکان ایمیدازولیوم هیدروژن سولفات

روش های ازدیاد برداشت در حال مطرح شدن به عنوان یک تکنیک ضروری در تولید نفت می باشند، زیرا تولید از مخازن در حال کاهش بوده و اکتشاف مخازن جدید، پاسخ گوی نیاز روبه رشد جهان به انرژی نمی باشد. ازدیاد برداشت منجر به افزایش میزان نفت تولیدی، عمر مخازن و نرخ بازیافت می شود. تشکیل امولسیون در مخزن و در سیلاب زنی به عنوان یک روش موثر در ازدیاد برداشت شناخته می شود که با کاهش تحرک فاز جا به جا کننده باعث شده حجم بیشتری از مخزن تحت تاثیر سیلاب زنی قرار گیرد و در نهایت نرخ بازیافت افزایش یابد. از طرفی برای بهینه کردن سیلاب زنی امولسیون، نیاز است تا خصوصیاتی مثل پایداری امولسیون و یا غلظت ماده فعال کننده سطحی بررسی شود تا ماکزیمم حات نرخ بازیافت حاصل گردد. هدف این پژوهش بررسی اثر میزان حزء آب و غلظت ماده فعال کننده ی سطحی روی خصوصیات امولسیون نفت در آب، شامل پایداری امولسیون و توزیع اندازه ذرات می باشد. برای تشکیل امولسیون از ایمیدازول (۱- متیل- ۳- اوکتادکان ایمیدازولیوم هیدروژن سولفات) به عنوان امالسیفایر استفاده شده است. نتایج نشان می دهد با افزایش میزان جزء آب تا ۷۰ درصد پایداری افزایش یافته و قطر میانگین ذرات امولسیون کاهش می یابد. پس از آن با افزایش جزء آب در پایداری و قطر میانگین ذرات تغییر زیادی مشاهده نشده، هم چنین با افزایش غلظت ایمیدازول نیز پایداری بیشتر و قطر میانگین کاهش می یابد. به علاوه امولسیون نفت در آب با جزء آب ۷۰ درصد و غلظت ۲۰۰ppm ایمیدازول به عنوان بهینه ترین حالت انتخاب شده و رئولوژی آن تعیین می گردد. از آنجایی که سیلاب زنی با امولسیون به عنوان یکی از روش های موثر در ازدیاد برداشت محسوب می شود در پایان به چگونگی اثر امولسیون در کاهش اشباع نفت باقیمانده پرداخته خواهد شد.

کلیدواژه ها:

امولسیون ، پایداری ، توزیع اندازه ذرات ، ماده فعال کننده سطحی ، امولسیافایر ، نرخ بازیافت