بررسی انتقال، نشست و اثر دراپلت ویروس کرونا در یک هندسه واقعی تنفسی فوقانی-تحتانی انسان

ناقلین بی علامت نقش بسیار مهمی را در جهت انتقال بیماری کوید- ۱۹ به خصوص در اماکن سربسته دارند. میکرودراپلت های ویروسی به راحتی می توانند حتی از ماسک تنفسی معمولی این افراد عبور کرده و با توجه به قدرت ماندگاری بالای این ویروس در هوا، ریسک ابتلا به بیماری را در یک مکان سربسته به شدت افزایش دهند. بررسی جذب دراپلت ویروسی در سیستم تنفس فوقانی انسان به منظور شناخت بهتر بیماری می تواند منجر به پیشگیری و درمان آن شود. در این تحقیق به کمک روش عددی به ردیابی مسیر حرکت و تاثیرات بیومکانیکی دراپلت ویروسی کوید ۱۹ در یک هندسه واقعی انسان در دم زمان استراحت با فعالیت متوسط به کمک روش تعامل سیال و سازه برای هوا-جداره سیستم تنفسی استفاده شد و جهت حل میدان حرکت دراپلت ویروسی از روش فاز گسسته بهره گرفته شد. این مدل در وضعیت استراحت با محدوده تغییرات قطر دراپلت بین ۱ تا ۱۰ میکرومتر مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که در دم فقط از طریق بینی، اگر چه میزان میکرو دراپلت ته نشین شده در ناحیه حفره بینی کم است، ولی با بیشترین زمان ماندگاری در این ناحیه، از طریق جذب در ناحیه بویایی حرکت خود را به سمت مغز آغاز می کند و نهایتا منجر به ضایعه مغزی می شود. همچنین افزایش میزان تغییر شکل های وارد شده بر جداره نای و حفره بینی در دقیقه به بیش از ۵ / ۱ برابر معمول، منجر به ایجاد درد در قفسه سینه و سر بیمار می شود

کلیدواژه ها:

میکرو دراپلت ، ویروس کرونا ، روش فاز گسسته ، سیستم تنفسی انسان.