بهره برداری و حفاظت از تالاب های ایران در پرتو کنوانسیون بین المللی رامسر

تالاب ها بالاترین تولید کننده اکوسیستم های آبی محسوب می شوند که چه از نظر اکولوژیکی و حفظ تنوع زیستی و چه ازنظر اقتصادی- اجتماعی نقش مهمی را ایفا می کنند. اهمیت تالابها برای بشر از دیر باز شناخته شده بود آن چنانکه نقش این زیستگاه ها در بقا و توسعه فرهنگ های کهن و در عرصه تاریخ بشری غیر قابل انکار است. با این وجود تالابها جزء تهدید شوندهترین زیستگاه ها قرار دارند که این موضوع ناشی از خشکاندن و تغییر کاربری، ایجاد آلودگی و برداشت بی رویه از گونه هایتالابی می باشد. لذا اهمیت وجود تالاب ها نشان می دهد که به منظور حفاظت و بهره برداری پایدار از این اکوسیستم تدابیرویژه ای مورد نیاز است تا حفاظت ازآن به بهترین نحو ممکن صورت گیرد. توافق بین المللی کنوانسیون رامسر در سال ۱۹۷۱اقدامی در این راستا بود. جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۹۷۵ میلادی برابر با ۱۳۵۴ شمسی به این کنوانسیون ملحق شده وتا سال ۱۳۷۸ تعداد ۲۲ تالاب با مساحت ۱۴۸۱۱۴۷ هکتار را به عنوان سایتهای رامسر به ثبت رسانده است و از آن جا کهماده ۹ قانون مدنی بیان می کند: «مقررات عهودی که بر طبق قانون اساسی بین دولت ایران و سایر دول منعقد شده باشد در حکم قانون است». لذا بر اساس این ماده کنوانسیون مذکور لازم الاجرا و کشور ایران به عنوان یکی از متعاهدین ملزم به اجرای مفاد کنوانسیون مذکور می باشد. مقاله حاضر وضعیت اجرای کنوانسیون رامسر در خصوص تالاب ها را در ایران را مورد بررسی قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

تالاب ، حفاظت ، بهره برداری ، کنوانسیون رامسر ، اکوسیستم