خوانش داستان کوتاه «انفجار بزرگ» اثر هوشنگ گلشیری بر اساس نظریه پیر ماشری

داستان «انفجار بزرگ» از زبان یک پیرمرد سرزنده روایت می شود که از ناامیدی عمومی تسلط یافته بر جامعه، به خاطرات ویگانگی با جهان اطرافش پناه برده است تا امید را در دل خود زنده نگه دارد و آن را با سایرین به اشتراک بگذارد. پیر ماشری،منتقد پسا مارکسیست ساختارگرای فرانسوی، با معرفی نظریه «ناگفته ها» یا «فواصل» در کتاب نظریه بازتولید ادبی، تحول جدیدی در خوانش متون ادبی ایجاد کرد که در آن با تمرکز بر ناگفته های متن و آنچه که به هر دلیل در واژه ها عنوان نشدهاست، می توان به ایدئولوژی و باورهای نهفته در متن و دلایل پوشاندن آنان پی برد و همچنین تمام وجوه پنهان متن را آشکارساخت. در این مقاله این اثر در چارچوب نظریه ماشری بررسی می شود تا علاوه بر پرداخت به همه وجوه آن، راهکار پنهان درآن برای مقابله با ناامیدی عمومی را بررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

نقد ادبی ، ادبیات داستانی ، ادبیات ، ماشری ، خوانش مارکسیستی