بررسی کارکرد زبان در حکایت دوم باب هفت گلستان سعدی

گلستان نوشته ی شاعر و نویسنده ی پرآوازه ایرانی سعدی شیرازی است. به باور بسیاری، گلستان تاثیرگذارترین کتاب۵ نثر در ادبیات فارسی است که در یک دیباچه و هشت باب به نثر مسجع (آهنگین) نوشته شده است. بیشتر۵ نوشته های آن کوتاه و به شیوه ی داستانها و پندهای اخلاقی است. این کتاب به نثر آهنگین و آمیخته با نظمو در هشت فصل (اصطلاحا هشت باب) نوشته شدهاست. هشت باب گلستان عبارتند از: »سیرت پادشاهان«، »اخلاق درویشان«، »فضیلت قناعت«، »فوائد خاموشی«، »عشق و جوانی«، »ضعف و پیری«، »تاثیر تربیت«، و »آداب صحبت.« گلستان یکی از تاثیرگذارترین کتابهای نثر در ادبیات فارسی است.این کتاب، مجموعه ای از حکایتهای مستقل و حاوی اندرزها و جمله های قصار است. اما هنر داستانگویی و ایجاز نگارنده، مانع از آن میشود که وجه تعلیمی آن باعث ملالت خواننده شود.باب۵ هفتم گلستان. بخش هفتم گلستان سعدی که سرلوحه آن »در تاثیر تربیت« است .در این باب، نکاتی درباره تربیت افراد مطرح شده است. برا ی اینکه تربیت در کسی تاثیر داشته باشد تنها مبادرت به تربیت کردن کافی نیست. گوهر درون فرد هم باید خاصیت پذیرش را داشته باشد مثل زمین شوره زار و زمین حاصلخیز.حکایت دوم از باب هفتم ، اشاره ایست به اصالت هنر و توجه به هنر آموزی که سعدی به واسطه آن هنر و فرعنگ هنر دوستی را در جامعه ترویج می دهد.

کلیدواژه ها:

گلستان سعدی ، حکایت های گلستان ، تاثیر تربیت ، هنر دوستی