سبکهای فرزندپروری والدین و اختلالات عاطفی-رفتاری دانش آموزان

نخستین نهاد اجتماعی که کودک در آن وارد میشود و زندگی خویش را آغاز میکند خانواده است. شاید بتوان گفت که تربیت خانوادگی بعد از عامل وراثت، نخستین عامل تشکیل دهنده رفتار و شخصیت آدمی است. در سالهای اخیر توجه به این امر که خانواده یکی از مهمترین نهادهایی است که در امر اجتماعی کردن و تعلیم و تربیت کودکان تاثیر قابل توجه ی دارد، در حال افزایش است. هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه اختلالات عاطفی-رفتاری دانش آموزان با سبکهای فرزندپروری مادران آنان میباشد. روش: جامعه پژوهش را کلیه دانش آموزان دبستانی آموزش و پرورش شهر پارس آباد تشکیل می دهند . بدین منظور ۱۲۰ دانش آموز پسر از پایه اول تا پنجم از طریق نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و آزمون رفتار کودک راتر فرم معلمان و پرسشنامه شیوه های فرزندپروری بامریند توسط مادران آنان تکمیل شد. یافته ها: تحلیل آماری داده ها نشان داد که بین شیوه فرزندپروری مستبدانه والدین و اختلالات عاطفی-رفتاری کودکان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد . همچنین بین شیوه فرزندپروری آسانگیر و اختلال عاطفی -رفتاری کودک رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بدین معنا که اختلالات رفتاری در گروه ی از مادرانی که آسان گیر بوده و عنایتی به تربیت فرزندان خود نداشتند، بیشتر بود. تحلیل داده ها دلالت بر این داشت که تنها روش فرزندپروری مقتدرانه در کاهش اختلالات رفتاری موثر بوده است. نتایج پژوهشی نشان داد که با افزایش به کارگیری روشهای فرزندپروری مقتدرانه، اختلالات عاطفی و رفتاری کودکان کاهش مییابد. همچنین اختلالات رفتاری ابتدا با کاهش میزان آسانگیری مادران در شیوه تربیتی کاهش می یابد و سپس با کاهش بیشتر این متغیر، اختلال عاطفی سیر صعودی به خود میگیرد. با توجه به رابطه معنادار بین شیوه فرزندپروری مادران و اختلالات عاطفی-رفتاری کودکان، با آموزش شیوه فرزندپروری به والدین و کمک به آنان برای استفاده از روش مقتدرانه میتوان اختلالات عاطفی-رفتاری را در کودکان کاهش داد.

کلیدواژه ها:

سبکهای فرزندپروری ، اختلالات عاطفی-رفتاری ، دانش آموزان ، سبک مقتدرانه.