مهدی صداقتی پور - دانشجوی مقطع کارشناسی، رشته ی علوم تربیتی، گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، پردیس شهید ایزدپناه یاسوج
آرمان زمانی نژاد - دانشجوی مقطع کارشناسی، رشته ی علوم تربیتی، گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، پردیس شهید ایزدپناه یاسوج

در دهه های اخیر تلاشهای زیادی در جهان صورت گرفته تاروشهای کلیشه ای و سنتی آموزشی جای خود را به روشهای تازه و بدیع و مبتنی بر نیازهای فردی و اجتماعی دانش آموزان دهد. در این مقاله به مقایسه استفاده از روشهای تدریس فعال با روشهای سنتی در یادگیری درسها به دانش آموزان می پردازیم. پیش از آنکه درباره اثربخشی روشهای تدریس در میزان فعالیتهای یادگیری و درک و فهم دانش آموزان بحث کنیم، لازم است به اهمیت و ضرورت نگرشهای جدید آموزشی نگاه ی بیندازیم. امروزه، به سبب نفوذ علوم و تکنولوژی در زندگی روزمره، و نیاز جوامع به مشاغل و حرفه های جدید و پیشرفت علوم تربیتی و روانشناسی یادگیری، در عمل شیوه های تدریس، اهداف و چشم اندازهای آموزشی و تربیتی تغییر کردهاند و نگرش های آموزشی نو شده اند. محور اصلی نگرشهای جدید آموزشی بر چگونگی یادگیری و تاثیر آموخته ها بر زندگی یادگیرنده متمرکز است. از اینرو، شناخت ویژگی های کودک، بررسی نیازهای آموزشی و تربیتی او، کشف روشها و راهبردهای ابتکاری و جدید، توسعه امکانات آموزش فردی، و مشارکت دانش آموزان در فعالیتهای گروه ی، از اهمیت خاصی برخوردارند. در واقع، با اعمال نگرشهای جدید، نظام آموزشی متحول میشود و چشم اندازها و فعالیتهای تازه ای پیش پای مدرسه ها گشوده میشوند. از اینرو، مدرسه های قرن بیست ویکم می کوشند نسل آینده را برای تحصیلات بالاتر و قبول مسئولیتهای بزرگ اجتماعی تربیت و آماده کنند. روشی که برای این تحقیق استفاده نمودیم ،روش نیمه میدانی و همچنین استفاده از اسناد کتابخانه ای و مقالات معتبر وکتابها می باشد.

روش تدریس، روش تدریس فعال، روش تدریس سنتی، دانش آموزان، یادگیری