بخشعلی آئینی - مربی، عضو گروه علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان، کردستان، ایرا ن
عارف آئینی - دانشجوی دوره دکتری، رشته فلسفه اسلامی، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)قزوین ایران

طبیعت گرایی فلسفی، رهیافتی کلی در فلسفه است که بر اساس آن همه تبیین های فلسفی باید سازگار با یافته های علمی باشد و از حقایق اثبات شده در علوم طبیعی در استدلالهای فلسفی استفاده شود. در یک تقسیم بندیکلی طبیعت گرایی به سه نوع تقسیم می شود: طبیعت گرایی روش شناختی، معرفت شناختی و هستی شناختی.طبیعت گرایی هستی شناختی دیدگاهی درباره جهان واقع است که بر اساس آن واقعیت منحصر به موجودات طبیعی و فیزیکی است. طبیعت گرایی روش شناختی دیدگاهی راجع به روش صیحیح دست یابی به معرفت است، که بر اساس آن روش تجربی تنها راه مطمئن و قابل اعتماد در پژوهش در هر حوزه است. طبیعت گرایی معرفت شناختی دیدگاهی درباره ماهیت معرفت است که طبق آن، معرفت یک پدیده طبیعی است که باید مانند سایر پدیده های طبیعی در علوم طبیعی بررسی شود. طبیعت گرایی به طور کلی از جنبه های مختلف مورد نقد قرار گرفته است. در این پژوهش به نقد روش شناختی پل موزر و دیوید یندل به علم گرایی مفرط طبیعت گرایان و نقد دالاس ویلارد به معرفت شناسی طبیعت گرایان و همچنین برخی معضلاتی هستی شناختی اعتقاد به طبیعت گرایی از زبان دیوید آرمسترانگ اشاره شده است. نهایتا حاصل این تحقیق این است که طبیعت گرایی درواقع یک روش شناسی است و لازمه هستی شناختی این روش محدود به دانستن دامنه هستی به موجوداتی است که علوم تجربی شناسایی و ا ثبات می کند. مهمترین اشکال طبیعت گرایی علم زدگی مفرط و تناقض میا ن محتوای روشناختی و استدلال آن در دفاع از این محتوا است .

طبیعت گرایی، طبیعت گرایی روش شناختی، طبیعت گرایی معرفت شناختی، طبیعت گرایی هستی شناختی، معضلات