انعطاف پذیری در محیطهای آموزشی برای سنین ۷ تا ۱۲ ،شش سال اول دبستان

کودکان حساس ترین و تاثیر پذیرترین گروه سنی جامعه را تشکیل می دهند و در مهم ترین سال های زندگی شان یعنی زمانی که پایه های رشد شخصیتی ذهنی جسمی و اجتماعی آنها شکل می گیرد بیشترین زمان خود را در محیط های آموزشی )دبستان(سپری می کنند.شش سال اول تحصیل یعنی ۷ تا ۱۲ سال، از مهمترین سالهای شکل گیری حس مسولیت و خلاقیت کودکان است.لذا این امر مستلزم فراهم بودن فضایی مناسب و صمیمانه است.از طرف دیگر، همه انسانها دارای حس و استعداد مکاشفه هستند. تعلیم و تربیت در محیط انعطاف پذیر می تواند این احساسات را تقویت کند.هدف از نوشتار حاضر، تاکید بر ایجاد محیط های یادگیری انعطاف پذیر، به منظور برانگیخته نمودن خلاقیت و حمایت ازطریق فرایند اکتشاف درون کودکان است.تا با تغییرات مدام سیستمهای آموزشی، بتوان نیازهای آنان را مطابقت بخشید.در این رابطه برخی ازراهکارهای انعطاف پذیر نمودن یک محیط یادگیری، قابلیت ها و مزیتهای آن ارائه میگردد .در پژوهش حاضر از روش توصیفی و تحلیلی استفاده می گردد. این پژوهش در برگیرنده ی مشاهدات و ادراک محقق از موضوع بوده و با برررسی نظر محققین و دانشمندان حوزه های روانشناسی محیط معماری و تحلیل محتوای مطالعات صورت گرفته است. نتایج پژوهش نشان داد که دانش آموزان در محیط های انعطاف پذیر امکان رشد و شکوفایی استعدادها را بیشتر دارند و به واسطه حس مسولیت و آزادی که در این فضاها شکل می گیرد، دارای اعتماد به نفس و جسارت برای بروز خلاقیت می شوند. در اینگونه محیط های یادگیری نظام آموزش پویا است و میتوان فضاها را به طور گذرا، متناسب با اهداف تقسیم بندی کرد.از طرفی دانش آموز قادر خواهد بود با تغییر چیدمان،محیط یادگیری خود را خلق کند ، نه اینکه در فضایی قرار بگیرند که همه چیز برای آنها از پیش تعیین شده باشد

کلیدواژه ها:

معماری ، محیط انعطاف پذیر ، یادگیری ، فضای آموزشی