نمود ستاره ایرانی در اماکن مقدس اصفهان عصر ایلخانی

معماری اسلامی و کاربرد آن در زندگی روزمره هنرمندان را بر آن داشت که هنر خود را در جهت ارتباط با معبود از طریق تکرار وبسط نقوشی از جمله اشکال هندسی جلوه بخشند؛ اصفهان در زمان تیمور محل تجمع هنرمندانی شد که بناهای باشکوهی را باآرایش های متنوع به منصه ظهور رساندند؛ یکی از این نقوش ستاره ایرانی است. لذا در این پژوهش با رهیافت توصیفی تحلیلی و مطالعات اسنادی به شناسایی نقش ستاره ایرانی و مفاهیم عرفانی آن در اماکن مقدس دوره ایلخانی پرداخته میشود . یافته ها گویای این مهم است الگوهای ستارهای و در ورای ظاه ر ساختاری تزئینی تحت تاثیر عرفان و معنویت اسلامی شکل گرفته است و از معانی و مفاهیم ادراک ی نمادین نهفته در آن میتوان به نور به عنوان تجلی وجود حقتعالی، در آسمان و زمین، به نوعی حس آرامش، در جهت رسیدن به معبود الهی به بیننده القا نمایند.

کلیدواژه ها:

معماری اصفهان ، عصر ایلخانی ، عرفان اسلامی ، ستاره ایرانی