ارتقای کیفیت فضاهای عمومی با استفاده از رویکرد برنامه ریزی طراحی محور (نمونه موردی: منطقه تفرجگاهی سیر آسیاب)

اگر چه ساده ترین برداشت از مفهوم منظر شهری را میتوان مقیاسی فراتر از تک بناها قلمداد کرد، اما نباید آن را صرفا درطراحی کالبدی ( و بصری) خلاصه کرد. در قرن اخیر برای نخستین بار در تاریخ بشر، تعداد شهرنشینان از تعداد روستانشینان فراتر رفته است. افزایش جمعیت شهری، برنامه ریزان را ناگزیر به توسعه ی شهرها و احداث شهرهای جدید جهت اسکان سرریز جمعیت کلان شهر ها نموده است. پیامد های حاصل از این رشد شتابان از یک سو و تحقیقات صورت گرفته که نشان از عدم رضایتمندی شهروندان از عوارض و سیاست های توسعه شهری دارند از سوی دیگر، چاره جویی برای رفع مشکلات ناشی از توسعه ی شهرها و احداث شهرهای جدید را به یکی از دغدغه های برنامه ریزان و مدیران شهری در سطح جهان تبدیل نموده است. در این میان فضاهای عمومی شهری به عنوان فضاهایی قابل دسترس برای همه و بستری برای کنش های اجتماعی، از اهمیت زیادی برخوردارند. بررسی شهرهای جدید در ایران حاکی از عدم موفقیت در ایجاد فضاهایی با کیفیت مطلوب است. این گونه شهرها که تنها در پی پاسخ به نیاز سکونت سریز جمعیت کلان شهرها شکل گرفته اند، از فضاهای عمومی با کیفیت شهری که تاثیرات قابل توجهی در سلامی روحی و جسمی شهروندان دارند، بی بهره اند. هدف تحقیق حاضر ارائه الگوی طراحی مناسب جهت ارتقای کیفیت فضاهای عمومی می باشد. این تحقیق از نوع پیمایشی مبتنی بر استفاده از پرسش نامه است و برای طراحی پرسش نامه ابتدا با مروری بر ادبیات و مبانی نظری تحقیق، شا خص ها ومعیارهای مطلوب استخراج و در نهایت در قالب پرسش نامه در جامعه آماری مربوطه در قالب نرم افزار Spssمورد بررسی قرار گرفته است. به منظور تجزیه و تحلیل از روش های آماری توصیفی (میانگین و واریانس) و روش آمار استنباطی آزمون T استفاده شده است. نتایج به دست آمده از این بررسی نشان می دهد که با زیبا سازی و بالا بردن مولفه های طراحی ، می توان شاهد افزایش کیفیت فضاهای شهری بود.

کلیدواژه ها:

طراحی منظر ، فضاهای عمومی ، سرآسیاب.