گامهایی برای رسیدن به توسعه پایدار و شهر پایداردر ایران، با بهره گیری از پتانسیلهای موجود در کشور

قرن هجدهم میلادی، با توسعه و پیشرفت تکنولوژی، همگام با گسترش کارخانه ها و فراهم آمدن امکانات مختلف، زمینه ساز رفاه بیشتر انسانها شد. ولی این موارد، در کنار مزایایی که داشتند، متاسفانه باعث آلودگی محیط زیست شدند، چراکه بدلیل مصرف سوختهای فسیلی و به تبع آن آلوده شدن محیط زیست، خسارات زیادی به طبیعت و حتی سلامتی انسانها وارد کردند، که بعضا جبران ناپذیر هستند، و فقط میتوانیم تا حدودی از، بدتر شدن آنها ممانعت بعمل آوریم، مثل سوراخ شدن لایه ازون، آلودگی هوا و تخریب جنگلها و منابع آب و غیره.این معضلات ایجاد شده صاحب نظران را بر آن داشت تا تلاش کنند، اصول و محدودیتهایی برای توسعه کشورها، تعریف و اجرا کنند و توسعه ای که بر مبنای این اصول باشد، و حافظ طبیعت و متضمن سلامتی و حقوق و منافع آحاد مردم باشد، توسعه پایدار نامیدند و شهرهایی که با این اصول طراحی شدند را شهر پایدار نامیدند.در این مقاله نگارنده سعی دارد با روشهای تحلیلی، توصیفی، کتابخانه ای، محیط زیست، مدیریت، آموزش، رسانه های جمعی، صنعت توریسم و روستاها را مورد قرار داده و پیشنهادهایی برای رسیدن به توسعه پایدار و نیل به طراحی شهرهای پایدار و معماری پایدار، خصوصا در ایران ارایه دهد، که البته در کشورهای دیگر هم، قابل اجرا می باشند.از نظر نگارنده، رسیدن به این هدف، با هزینه کمتر، مستلزم این است که مسئولین دولت، فرهنگ و آگاهی مردم جامعه را طبق مواردی که در متن مقاله ذکر خواهد شد، سازماندهی کنند و از نیروی مردم بهره بگیرند تا مردم، با رغبت ، به خاطر منافع خودشان، با دولت و شهرداریها همکاری کنند، که این کاملا به نفع خود مردم می باشد. و دولت نیز ضمن صرف هزینه کمتر وصرفه جویی در بیت المال و سرمایه ملی، به سمت این هدف، با گامهایی سریعتر، حرکت خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

سلامتی ، محیط زیست ، توسعه پایدار ، دولت ، رسانه های جمعی ، روستاها