بررسی مفهوم پایداری در معماری ایرانی -اسلامی

در این جهان معماران همواره در پی یافتن راه کار های جدید برای یافتن زندگی مطلوب انسان بوده اند. از آنجا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیست بوم جهان تاثیر مستقیم خواهد داشت وظیفه ای بس حساس بر عهده معماران است. همواره معماری با دو مقوله ی تکنیک ساخت و ایدئولوژی شکل دهی به صورت مکان در گیر بوده است که در این میان پایداری جز الگوهای بنیادین طراحی می باشد. ارزشهای بومی و منطقه ای نزد صاحب نظران و هنرمندان بسیار پراهمیت تر از آن است که بتوانند علاقه فزاینده به جهانی شدن را در آنها ایجاد کند. معماری پایدار که در بناهای سنتی ایران وجود دارد، با شاخصه هایی چون توجه به ویژگیهای اقلیمی، عوامل اقتصادی، عوامل اجتماعی فرهنگی عجین است. پس از مطرح شدن معماری پایدار، راهکارهای بسیاری توسط مجامع بین المللی برای حل بحران های معاصر ارائه شده است ولی همواره مشکلات بسیاری در ایجاد معماری پایدار وجود دارد. پایداری به معنی ایجاد فرآیندی قابل تکرار می باشد و مفهومی است که بیشتر به عنوان اندازه ارزش یک روش به کار برده می شود با این نگرش درک اصول و ارزش های تکرار پذیر معماری بومی بسیار با ارزش می باشد. قدری تامل در معماری پایدار و اصول ان ما را به معماری بومی )مربوط به گذشته کشورمان( خواهد رساند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی به بررسی مفهوم پایداری در معماری ایرانی اسلامی پرد اخته است. در این راستا ابتدا به مرور نظریات مربوط به پایداری و پس از آن به بسط آن به معماری ایرانی- اسلامی پرداختیم .

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری ایرانی ، معماری اسلامی