بررسی هنر قدسی معماری مسجد از منظر عرفان دینی

مسجد به عنوان شاخص ترین تجلی گاه هنر درونگرای معماری اسلامی ایران به مثابه ی هنر قدسی و مجموعه ای تمامنما ازشکوه و عظمت زیبایی عرفانی است. هنرمند معمار با زدودن زنگارهای آینه ی روح خود قادر است عالی ترین تجلی زیبایی فرارونده ی آرمانشهر ذهنی اش را در سایه سار یگانگی در گوناگونی و همنشینی نور درون با نور برون در بناهای مذهبی به منصه ی ظهور برساند. این نوشتار برآنست تا به بررسی سمبولیسم مفاهیم موثر در زیبایی معماری مسجد از منظر عرفان دینی که عبارتند از: یگانگی در گوناگونی، نمادگرایی، امتزاج اسمائی و زوجیت جاری درتمام ذرات بپردازد. در همنشینی هنرهای وابسته به معماری با سازه ی بنا سه عنصر رنگ، نقش و نور، عواملی مهم در نیل به حس معنوی طمانینه و درک عرفانی و فطری مخاطب از طریق رمزگشایی این عناصر است. زیبایی مطلقی که پای خود را فراتر از هر گونه زیبایی محسوس و معقول می نهد و تنها راه شناخت آن نیل به اوج کمال توحید عرفانی با اوست که زیباست و زیبایی را دوست میدارد. روش تحقیق توصیفی– تحلیلی و اطلاعات به صورت کتابخانه ای جمع آوری گردیده است.

کلیدواژه ها:

یگانگی در گوناگونی ، عرفان دینی ، معماری اسلامی ، هنر قدسی ، مسجد ، درونگرایی