شیوه برتر تحقق عدالت و اخلاق در مسیر تشخص خود جمعی در محله ها

انسان در اجتماع زندگی میکند و در این مسیر خود را میسازد و میشناسد. از مهمترین عوامل موثر در پایداری جامعه و روابط اجتماعی وجود منافع فردی و جمعی است که تقابل این دو مهم نیاز به فضایلی مثل عدالت و اخلاق را محسوس میسازد. این پژوهش بر آنست تا وجوب تحقق عدالت و اخلاق را برای تشخص خود جمعی در محلات اثبات کند. برای تحقق این مهم بر اساس مطالعات کتابخانه ای و با روش توصیفی- تحلیلی، نظام های اجتماعی و معیارهای اخلاق و عدالت هرکدام توصیف و تبیین شده و ویژگیهای محصول این تئوری ها با مقیاس اخلاق و عدالت اسلامی سنجش شده است. طبق یافته های این پژوهش مناسبات اجتماعی بدون رعایت قوانین (عدالت) و توصیه ها (اخلاق ) به سمت نابودی می رود و از طرفی برای رسیدن به یک هویت اجتماعی پایدار یا به عبارتی تشخص خود جمعی در یک اجتماع، نیاز است که هم به منافع جمعی توجه شود و هم فرد در اجتماع تشخص داشته باشد و نیازها و منافعش مطرح و برطرف گردد؛ این مسئله به طور کامل حل نمی شود مگر با رعایت اخلاق و عدالت اسلامی. بر طبق مبانی هرکدام از نظامهای مطرح شده راجع به مسائل فرد و اجتماع، اخلاق و عدالت در هرکدام از آنها شکل خاصی پیدا میکند و همچنین به شکل متفاوتی در کالبد شهر و محله ظاهر میشود. در تفکر اسلامی، عدالت زیرمجموعه اخلاق و در حقیقت خود آن است اما در دو نظام مطروحه این دو از هم کاملاجدا شده اند. از طرفی در تفکر اسلام هم منافع فرد تامین میشود و هم برای تامین منافع جمعی برنامه هایی ریخته شده است. بنابراین نگرش اسلامی همان راه مطمئنی است که در صورت تحقق کامل آن و ظهورش در محلات خود جمعی تشخص پیدا میکند و پژوهش حاضر اثبات لزوم به کار بستن آن در طراحی و برنامه ریزی محیط سکونت انسان میباشد.

کلیدواژه ها:

فرد ، خود جمعی ، اخلاق ، عدالت ، محله