بررسی تطبیقی رابطه بنیادین معماری بومی ایران با رویکرد پایداری

معماری بومی، درگذشته به عنوان معماری پاسخگو به نیازهای مردم مطرح بوده است. با این حال در دوران معاصر این نوع معماری به دلیل دورماندن از تحولات زمانه مورد بی توجهی قرارگرفت و به تدریج و با گذشت زمان مشکلات دوران معاصر پدیدار گشت و تغییرات و دگرگونی های منفی مشاهده شد. بی هویتی و عدم تعلق به مکان در کنار عدم توجه به اقلیم، طبیعت و تاریخ، معماری مدرن را با مشکلات اساسی روبه رو کرد. از دهه ۱۹۷۰، مفهوم توسعه پایدار و سپس معماری پایدار در پاسخ به این تغییرات مطرح شدند. به نظر می رسد با توجه به نارسایی های موجود در معماری پایدار مطرح شده حال حاضر و با واکاوی در اصول معماری بومی و شناخت معیارهای معماری پایدار و بررسی تطبیقی آن ها، می توان به الگوهایی از معماری دست یافت که موثرتر باشند. این مقاله با هدف شناسایی میزان همگرایی یا واگرایی مولفه های معماری بومی و معماری پایدار به روش توصیفی و با ابزار مطالعات اسنادی تدوین شده است. نتایج نشانگر مغفول ماندن دو عنصر معنا و معنویت و غلبه توجه به جنبه های تکنیکال بر سایر جنبه ها است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری پایدار ، توسعه پایدار ، ایران.