آرمان راست خدیو - دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد مهندسی فضای سبز، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران،
غزل امین زاده - کارشناس رشته مهندسی فضای سبز، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران

امروزه محک کیفیت فضای سبز فیزیکی ما بر اساس رابطه ای است که بین سه عامل اولیه یعنی مستحدثات، فضای باز مخصوص افراد پیاده و طبیعت میباشد. در فضاهای سبز شهری بایستی گیاهان و به ویژه عناصر درختی و درختچهای در آن فضا مشهود و مسلط باشند و فضای سبز موجود تحت نظارت و مدیریت انسان کنترل گردد و هدف اساسی از ایجاد و نگهداری فضای سبز، بهبود شرایط زیستی و رفاهی شهروندان باشد. پیش از هر نوع برنامه ریزی برای توسعه سبز شهری، باید معیارها و استانداردهای توسعه فضای سبز معین و مشخص شود. ضروریست که توسعه فضای سبز براساس نگرشی صحیح نسبت به نیازهای زیست محیطی و اجتماعی شهر و نیز امکانات و قابلیتهای شهر صورت بگیرد. در شهرهای سیمان زده امروزی که نگاه آدمی در پس دیوارهای بلند محصور مانده است، درختان نقش حائل میان انسان و محیط انسانی ساخت را ایفا میکنند. انتخاب گیاهان مناسب و طراحی کاشت آنها در فضاهای سبز شهری، تخصصی کارشناسانه و اقدام تک بعدی در جهت پیشبرد آن، عواقبی جدی به دنبال خواهد داشت. فلذا متولیان امر بایستی خط مشی های نوین و متناسب با اقتضای زمان و وضعیت کنونی به کار گیرند و از بکارگیری نیروهای غیرمتخصص و روشهای سنتی و فرتوت شده در جهت توسعه فضاهای سبز شهری خودداری کنند. همچنین عدم توجه و بکارگیری گونه های گیاهی بومی در طراحی کاشت فضاهای سبز شهری و جایگزین کردن گونه های غیر بومی و وارداتی از جمله درخت پالونیا که یکی از گونه های سریعالرشد غیر بومی است، در فضای سبز حاشیهای پیاده راه دریاچه زریبار مریوان مورد کنکاش قرار گرفت. در این پژوهش با تحقیقات میدانی و مطالعات کتابخانه ای، مزایا و معایب کاشت درخت پالونیا در فضاهای شهری و همچنین امکان کاشت آن در فضاهای سبز درون شهری و برون شهری مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان میدهد که کاشت این درخت در فضاهای سبز درون شهری، گزینه ی مناسبی نیست و حتی الامکان از انتخاب آن برای این فضاها خودداری گردد.

پالونیا، پیاده راه، فضاهای سبز شهری، دریاچه زریبار