قراردادهای بانکی در پرتو بانکداری الکترونیکی

محیط الکترونیکی یکی از مدرن ترین وسیله انعقاد قراردادها و ایفای تعهدات ناشی از آن بالاخص در عرصه معاملات تجارتی محسوب می شود. ماهیت قراردادهای الکترونیکی در رابطه با اعتبار، شکل و همگونی آن با قواعد و مقررات عمومی حقوق مدنی راجع به قرارداد ها، یکی از مباحث جدیدی است که شناخت و بررسی روابط و آثار حقوقی ناشی از آن بستگی به ساختار شکلی محیط الکترونیکی و مفاهیم فناوری ارتباطات شناخته شده در این عرصه دارد. انعقاد قرارداد الکترونیکی و ویژگیهای خاص به این قراردادها، تاثیر صفت الکترونیکی بر نحوه تشکیل آن و همین طور جنبه سازگاری قواعد و مقررات عمومی قراردادهای الکترونیکی از اهداف عمده این پژوهش می باشد. قرارداد الکترونیکی، اصولا ماهیت متفاوتی از قرارداد های سنتی ندارد. ولی با این وجود ساختار شکلی محیط الکترونیکی، ویژگی و مفاهیم جدیدی به این نوع از قراردادها بخشیده است. از سویی دیگر این پژوهش به دنبال بررسی قراردادهای بانکی در پرتو بانکداری الکترونیک می باشد. از منظر این پژوهش قرارداد الکترونیک نوع خاصی از قراردادها نیست بلکه وصف الکترونیک فقط بیانگر نحوه تشکیل آن است یعنی شکل این نوع قراردادها به صورت الکترونیک است. تقریبا تمام حقوقدانان معتقدند قرارداد الکترونیکی از نظر شرایط اساسی صحت معامله، هیچ تفاوتی با قرارداد عادی ندارد و وجود این شرایط در قرارداد مذکور، ضروری است. روش این تحقیق کاربردی است. چرا که به دنبال توسعه و بهبود روش ها، ابزار، ساختارهایی هستیم که در مبحث قرارداد بانکی در بانکداری الکترونیک می تواند کمک به رشد در عرصه بانکداری نماید. در بحث حاضر به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که در پرتو بانکداری الکترونیک قرارداد بانکی چگونه توصیف می شود؟ یافته ها نشاندهنده آن است که در پرتو بانکداری الکترونیک قرارداد بانکی عبارت است از توافق و همکاری دو یا چند اراده به منظور ایجاد آثار حقوقی از طریق الکترونیک.