علم موسیقی و شناخت سازها در تمدن اسلامی - ایرانی

به سختی میتوان ادعا کرد که کشوری یا منطقه ای در هنر و موسیقی نسبت به کشور دیگری یا منطقه دیگری تقدم یا تاخر داشته باشد. اما در این که ایرانیان و رومیان در میان اولین مناطق جهان در آشنایی با هنر باشند، هیچ پژوهشگری شک ندارد. قبل از آشنایی اعراب مسلمان با هنر در این دو کشور سنتهای هنری چندین صد ساله وجود داشت. تنها هنر قابل اعتنا در بین اعراب م سلمان شعر و سرود بود. بدون شک هنر ا سلامی امروز د ستان خود را بر شانه های هنر و هنرمندان ایرایی، رومی، مصری و یونانی گذاشته است. عنصر ایرانی در رشد و اعتلای هنر اسلامی سهم بیشتری نسبت به دیگر ملتها دارد. هنر اسلامی در ساخت مدارس، منازل، مساجد، مقابر متجلی شد. و در دوره هایی از تاریخ اسلامی از جمله حکومت صفویان رشد چشمگیری داشت. در این میان موسیقی علیرغم اختلاف نظرهای فقهی جایگاه خودش را پیدا کرد. در سالهای حکومت شاه عباس اول، پادشاه هنردوست ، موسیقی با توجه به علاقه او به این هنر جلوهای خاص یافت و نوازندگان با آرامش بیشتری به نواختن آلات موسیقی میپرداختند. پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای و ا ستفاده از متون تاریخی تلاش میکند با برر سی و ضعیت مو سیقی در تمدن اسلامی- ایرانی، گریزی هم به سازهای زهی بزند و رشد و تطور آن را در این دوره بررسی کند.

کلیدواژه ها:

هنر اسلامی ، تمدن اسلامی - ایرانی ، موسیقی ، سازهای زهی.