تحلیل نشانه شناختی الگوی تنش در داستان بعثت موسی(ع) در سوره طه

میدان عملیات گفتمان، شاکله گفتمانی داستان را در قالب گسست- پیوست بازنمایی می کند. یکی از شاخصه های گفته­پردازی ضمایر شخصی و شناسه های مکانی و زمانی، یعنی تک­واژه های دستوری هستند (من- اینجا- اکنون) (او- آن­ها- آنجا – غیر اکنون) که در گفتمان داستانی بعثت موسی(ع) به شکل های مختلف به­کار رفته اند و مدام در حال تغییر هستند. تغییرات تک­واژه های دستوری در گفته­پردازی موجب پیوست و گسست گفتمانی در ماجرای بعثت موسی (ع) شده است که تولید و دریافت معنا را به دنبال دارد. انفصال گفتمانی  با گسترش عوامل فرازمانی و فرامکانی سبب بسط، کثرت و تعدد در سخن می شود و راه را بر گشایش معناهای غیرمنتظره در این گفتمان داستانی می گشاید. بر این مبنا، دنیای جدیدی از کنشگران و زمان­ها و مکان­های نامحدود باز می شود که خود موجب بسط و ایجاد معانی مختلف می شود. این پژوهش در صدد است ویژگی های گفته­پردازی آیات بعثت حضرت موسی (ع) در سوره طه را با رویکرد نشانه­شناختی تنشی مورد تحلیل و تبیین قرار دهد. پس از تحلیل نشانه­شناختی تنشی گفتمان در آیات سوره طه مشخص شد که رابطه تنشی بین کنشگر اصلی یعنی خداوند و موسی(ع) بر اساس رابطه گسست و پیوست، نوسانی از معانی را برای وی به دنبال دارد که در این مقاله به تفصیل درباره آن بحث شده است.      

کلیدواژه ها:

Keywords: Semiotic analysis ، Tensive model ، Discourse process ، Surah Taha. ، واژه­های کلیدی: تحلیل نشانه­شناختی ، الگوی تنشی ، فرایند گفتمان ، سوره طه.