ارزیابی پارامترهای خرابی بستر راه های استان البرز(اتوبان تهران- کرج) و ارائه متد نگهداری و تعمیر مناسب مبتنی بر تصمیم گیری چند معیاره فازی

تشخیص به موقع شرایط نامطلوب روسازی به عنوان مساله مهمی در حوزه مدیریت روسازی مطرح میباشد و در گذشته مدلهای متفاوتی برای آن در نظر گرفته شده است. چنانچه برنامه ریزی مناسبی براینحوه ترمیم و نگهداری راه ها در زمان لازم و با روش صحیح وجود نداشته باشد، عمر سرویس دهی آنهابه شدت کاهش می یابد و سرمایه به کار رفته از بین می رود. در این مقاله به شناسایی و اولویت بندیپارامترهای خرابی روسازی راه های استان البرز (اتوبان تهران- کرج) و ارائه متد تعمیر و نگهداری مقتضی پرداخته شد. پژوهش مورد نظر در قلمرو پژوهش های توصیفی بوده و از لحاظ هدف کاربردی است.نتایج حاصل از تحلیل سلسله مراتبی فازی نشان داد که معیار ترک خوردگی، معیار خرابی های سطح وو معیار شیار شدگی با اوزان ۳۳۵ / ۰ ، ۰.۲۵۸ و ۱۶۹ / ۰ مهمترین معیارها در خرابی های سطح جاده وروسازی راه های استان البرز هستند. نرخ ناسازگاری ماتریس مقایسات زوجی (I.R) برای تمامی ماتریسهای وزن دهی معیارها کمتر از ۰.۱ بدست آمد. همچنین نتایج حاصل از تکنیک تاپسیس فازی نشانداد که متد نگهداری پیشگیرانه در حفظ روسازی و متد نگهداری اصلاحی (نگهداری واکنشی) با ضریبعددی ۵۴۳ / ۰ و ۴۵۰ / ۰ مناسب ترین گزینه های ترمیمی در منطقه جغرافیایی تحقیق (مطالعه موردی) هستند.

کلیدواژه ها:

نگهداری و تعمیر ، روسازی بستر جاده ، منطق فازی ، تحلیل سلسله مراتبی ، تکنیک تاپسیس