بررسی نقش مصالح بومی در افزایش سطح کیفی پایداری محیطی

معماران همواره دنبال راه کارهای جدیدی برای زندگی مطلوب مردم بوده اند. از آنجا که یک ساختمان بر محیط زیست تاثیر مستقیم می گذارد، وظیفه معماران است که بتوانند این مشکل را حل کنند. در معماری دو مقوله روش ساخت و ایدئولوژی در شکل دهی مکان درگیر بوده است که در این میان معماری پایدار یک الگو بنیادین در طراحی می باشد. در معماری پایدار، راهکارهای بسیاری در مجمع بین المللی برای حل محیط زیست مطرح شده است. در اصول معمرای پایدار توجه به فرهنگ، ویژگی های بومی گذشته، بهره گیری از انرژی های تجدید شونده و پرهیز از انرژی های تجدید ناپذیر می باشد. امروزه با ساخت و سازهای فراوانی که انجام می شود تولید نخاله نیز فراوان شده است که در حاشیه شهرها رها می شود و در نتیجه یکی از آلوده کننده ترین عوامل محیط زیست به حساب می آید. در شهرها امروزه ساختمان ها از مصالح جدیدی ساخته می شوند که برای تهیه مصالح انرژی زیادی صرف می شود. برای کاهش خطرات زیست محیطی ناشی از مصالح ساختمانی، چرخه حیات مصالح جدید از زمان استخراج از طبیعت تا بازگشت دوباره به طبیعت باید مورد بررسی قرار گیرد. روش های نادرست ساخت و ساز باعث آسیب رساندن به محیط اطرافمان شده است. برای ایجاد یک ساختمان درست و سازگار با محیط زیست انتخاب مصالح در ساختمان نقش به سزایی دارد. انتخاب مصالح درست ساختمانی باعث پایداری و کاهش مصرف انرژی می شود و سلامتی محیط زیست را تامین می کند. مصالحی که در جهت حفظ محیط زیست استفاده می شود باعثکاهش مصرف سوخت در جهت گرمایش و سرمایش ساختمان و کاهش آلاینده های هوا و گازهای گلخانه ای می شود و استفاده از مصالح مناسب باعث یک معماری پایدار می شود. در این مقاله نقش مصالح بومی در معماری پایدار انجام شده است و ویژگی های مصالح نیز عنوان شده استو در نهایت معماری کشور به سوی معماری پایدار تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، مصالح بومی ، مصالح پایدار ، معماری پایدار