واکاوی مفهوم «حشر اعمی» در آیه ۱۲۴ سوره طه

مساله حشر، از ویژگی های مهم جهان آخرت است که آیات بسیاری از قرآن به این مساله اختصاص پیدا کرده و در آن حالات مختلف حشر انسان ها بیان شده است. یکی از آن ها، حشر به صورت از دست دادن بینایی (حشر اعمی) است که مربوط به انسان های بی توجه از یاد خدا است. خداوند می فرماید: «ومن اعرض عن ذکری فان له معیشه ضنکا ونحشره یوم القیامه اعمی» (طه/ ۱۲۴) پیرامون «حشر اعمی»، نظرات گوناگونی مطرح شده است. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش توصیفی- تحلیل و با ابزار کتابخانهای به بررسی و تحلیل این موضوع بپردازد؛ نتایج حاصل نشان می‎دهد با توجه به سیاق آیه ۲۴ سوره طه، مراد از حشر اعمی، از دست دادن حس بینایی ظاهری یعنی از دست دادن بینایی چشم سر است که از جانب خداوند متعال، عذابی برای بی توجهان از یاد خدا و آیات شریفش است. کور دلی نتیجه اعراض از یاد خداوند و نابینایی حس باصره است. این حس (فقدان بینایی ظاهری)، شامل همه گناهکاران نمی گردد بلکه مختص به گروهی است که از یاد خدا روی گردان شده و آیات الهی را به دست فراموشی بسپارند.

کلیدواژه ها:

حشر اعمی ، قیامت ، محشور ، سوره طه