مروری بر مطالعات خصوصی سازی در ورزش ایران

مقدمه و هدف: امروزه سیاست کوچک سازی دولت ها برای دستیابی به عملکرد مطلوب در فعالیت های اقتصادی از طریق نیروهایبازار و واگذاری این فعالیت ها به بخش خصوصی با انتقال مالکیت به آنها شکل می گیرد (امیراسکندری و زرمجویی، ۱۳۹۸). صنعتورزش از فعال ترین صنایع در بخش سرگرمی است و خصوصی سازی در آن می تواند از فشار بودجه بر دولت ها بکاهد به نحوی که باایجاد یک بازار رقابتی، استفاده از منابع گوناگون را برای مصرف کنندگان سهل تر کند و با توجه به سلیقه افراد مختلف، گزینه هایمتعددی را برای انتخاب در اختیار علاقه مندان قرار دهد (هائو، ۲۰۱۹). با وجود این، فرایند خصوصی سازی در ورزش ایران سال هابا چالشی اساسی رو به رو است و صاحبنظران در مورد شیوه های تحقق آن اتفاق نظر ندارند. عده ای موافق خصوصی سازی درورزش هستند و برخی دیگر با توجه به شرایط موجود اجرای آن را مستلزم فراهم شدن زیرساخت هایی می دانند. از این رو، پژوهشحاضر باهدف مروری بر مطالعات خصوصی سازی در ورزش ایران انجام گرفته است تا ابعاد مختلف آن بیشتر بررسی شود.روش تحقیق: این پژوهش با استفاده از روش بررسی اسنادی و با رویکرد تحلیل محتوا انجام گرفته است. نمونه آماری، کلیه مقالاتعلمی پژوهشی نشریات معتبر وزارت علوم و تحقیقات و فناوری بودند که به موضوع خصوصی سازی در ورزش ایران پرداخته اند.ابتدا با جستجوی کلیدواژه خصوصیسازی در پورتال جامع علوم انسانی تعداد ۱۳ مقاله به صورت هدفمند انتخاب شدند و با ردیابیسایر مقالات از درون متن آنها تعدادی مقاله دیگر نیز یافت شد. سپس برای جلوگیری از اینکه مقالهای از نگاه تیم تحقیق پنهاننباشد کلید واژه خصوصیسازی در تارنمای تمامی نشریات علمی پژوهشی رشته مدیریت ورزشی جستجو گردید که در پایان تعداد۲۷ مقاله با موضوی خصوصی سازی در ورزش ایران از میان مقالات شناسایی شده انتخاب گردید.یافته ها: بر اساس تحلیل موضوعی، ۲۷ مقاله ای که با موضوی خصوصی سازی در ورزش ایران به در ۵ دسته کلی شامل ساختار وسیاست گذاری (۵ مورد)، موانع و چالش ها (۶ مورد)، عوامل اجتماعی اقتصادی (۶ مورد)، ارتباط با مشتری (۵ مورد) و سایرتحقیقات مرتبط با مدیریت (۵ مورد( تقسیم بندی شدند. همچنین تحلیل اسنادی نشان داد که بهره گیری از تحقیقات آمیخته با۹ / ۲۵ درصد و استفاده از معادلات ساختاری با ۲ / ۲۲ درصد پرکاربردترین روش های تحقیق در مطالعات خصوصی سازی در ورزشبوده است. پژوهشگران ایرانی به دو مسئله شناسایی موانع و چالش های اجرای خصوصی سازی و عوامل اقتصادی- اجتماعی خصوصی سازی در ورزش ایران علاقهمندی بیشتری نشان داده اند و تعداد تحقیقات صورت گرفته پیرامون این دو مسئله از مواردپرتکرار می باشد. همچنین در پژوهش های صورت گرفته به مسائلی همچون ساختارها و سیاستگذاری ها پیرامون خصوصی سازی درورزش و نقش خصوصی سازی در ارتباط با مشتریان توجه ویژه ای صورت گرفته است. همچنین تحلیل پژوهش ها حکایت دارد کهپژوهشگران ایرانی تمایل زیادی به بهره گیری از روش های تحقیق آمیخته دارند و پس از آن استفاده از معادلات ساختاریپرکاربردترین روش در مطالعات پیرامون خصوصی سازی در ورزش ایران بوده است. نتیجه گیری: به طور کلی، جو اقتصادی و اجتماعی حاکم بر ورزش کشور هنوز پذیرای خصوصی در ورزش نیست و برای دستیابیبه آن ابتدا باید کلیه موانع و چالش ها شناسایی و برطرف شود تا سرمایه گذاری در بخش خصوصی به صورت کاملا موفق به اجرا در آید.

کلیدواژه ها:

خصوصی سازی ، صنعت ورزش ، مرور پژوهش ها