اثربخشی مهارت های ارتباطی بین فردی بر مهارت کارافرینی دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار (مطالعه موردی: دانشگاه پیام نور کرج)

مراحل کارافرینی، ارتباط تنگاتنگی با عوامل و شرایط بیرونی و اجتماعی دارد و یک کارافرین برای کسب موفقیت باید همه مهارتهای مربوط به کارافرینی را داشته باشد که یکی از این عوامل انسانی، داشتن مهارت ارتباطی می باشد؛ هدف از پژوهش حاضر،بررسی رابطه مهارتهای ارتباطی با مهارتهای کارآفرینی در بین دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه پیام نور کرج بوده است.این پژوهش از نوی کاربردی و با روش توصیفی همبستگی انجام شده است. جامعه آماری شامل ۲۵۰۰ نفر از دانشجویان ورزشکارو غیرورزشکار مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه پیام نور کرج بوده که با بهره گیری از روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس،تعداد ۲۱۲ دانشجو به عنوان نمونه آماری مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش، از دو ابزار استاندارد شامل پرسشنامهمهارت ارتباطی بین فردی و پرسشنامه مهارت کارافرینی استاندارد الاین بیچ (۲۰۰۷) استفاده شده که روایی آنان از طریق بررسیدیدگاه های خبرگان و صاحبنظران این حوزه و پایایی این ابزارها با بهره گیری از ضریب آلفای کرونباخ پرسشنامه مهارت ارتباطیبرابر ۷۳ / ۰ و مهارت کارافرینی ۷۱ / ۰ و مورد تایید قرار گرفت. در تحقیق پیشرو، از مجموی آزمون های آمار استنباطی، آزمون t ،ضریب همبستگی پیرسون و ضریب رگرسیون استفاده گردیده است.نتایج حاکی از آن است که وضعیت مهارتهای ارتباطی بین فردی و مهارت کارافرینی در دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار درنمونه آماری از وضعیت فرضی بهتر است و بین میانگین های مهارتهای ارتباطی بین فردی و مهارتهای کارآفرینی دانشجویانورزشکار (r=۰/۴۴۰, p>۰/۰۱) و غیرورزشکار (r=۰/۳۱۹, p>۰/۰۱) ، تفاوت معنادار وجود داشته و میزان رابطه مهارت های بینفردی با مهارت کارافرینی در دانشجویان ورزشکاران بالاتر از دانشجویان غیرورزشکار است. همچنین نتایج ضریب رگرسیونی۳۷۸ / ۰ نشانگر آن است که متغیر مهارت های بین فردی در حد متوسط توان تبیین و پیش بینی متغیر مهارت کارآفرینی را دارد.

کلیدواژه ها:

مهارت کارآفرینی ، مهارتهای ارتباطی بین فردی ، دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار