مقایسه تاثیر تمرینات اصلاح پاسچر وتمرینات کاوتورن کوکسی بر تعادل ایستا و پویای کودکان نارساخوان دارای سندرم متقاطع فوقانی

هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات اصلاح پاسچر و کاوتورن کوکسی بر تعادل ایستا و پویای کودکان نارساخوان دارای سندرم متقاطع فوقانی بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش ازمون و پس آزمون بود. جامعه آماری این تحقیق دانش اموزان پسرنارساخوان (۸ تا ۱۰ ساله) دارای سندرم متقاطع فوقانی بودند. از بین جامعه آماری مورد نظر ۳۰ نفر به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه تمرینات اصلاحی و تمرینات کاوتورن کوکسی، به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون تعادل Bess و تعادل Y استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها ابتدا نرمال بودن داده ها و همگنی وارینس ها با استفاده از آزمون شاپیرویلک و آزمون F لوین بررسی شد و سپس برای بررسی اثرات درون گروهی از آزمون t زوجی و برای مقایسه گروه ها از آزمون t مستقل در سطح ۵ صدم استفاده شد. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که ۸ هفته تمرینات اصلاحی و کاوتورن کوکسی باعث بهبود تعادل ایستا کودکان نارساخوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی شد. درمقایسه بین دو گروه، تمرینات کاوتورن کوکسی نسبت به تمرینات اصلاحی از تعادل ایستا بهتری برخوردار بودند. همچنین تمرین کاوتورن کوکسی باعث بهبود تعادل پویا کودکان نارساخوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی شد.، اما تمرینات اصلاحی اثر معناداری بر تعادل پویا نداشت. و مقایسه بین گروهی نشان داد تمرینات کاوتورن کوکسی نسبت به تمرینات اصلاحی از تعادل پویا بهتری برخوردار بودند.

کلیدواژه ها:

تعادل ایستا ، تعادل پویا ، تمرینات اصلاح پاسچر ، تمرینات کاوتورن کوکسی ، نارساخوانی ، سندرم متقاطع فوقانی