معنویت گرایی و معنویت گریزی در اسلام و ادیان

سابقه دین به عنوان عنصری حیاتی در زندگی بشر به زمان هبوط حضرت آدم به زمین برمی گردد. انسان ذاتا دارای فطرتی خداجو و روحی متعالی است و همواره تلاش کرده به نوعی معنویت اتکا کند تا پاسخگوی نیازهای مادی و معنویاش باشد. معنویت برگرفته از ادیان الهی ازجمله دین اسلام بهترین نمونه در این زمینه است. با گذشت زمان و ناتوانی انسان در فهم و استنباط ادیان الهی در چهارچوب های نو، بهروز و جذاب و شرایط فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، افراد گه گاه از پیروی و تبعیت از معنویت های راستین دور شده و به معنویت های خودساخته و فرقه های مادی گرایی گرویده اند که هدف اصلی آنها ارزش های این جهانی و مادی است. هدف مقاله حاضر این است که علل گرایش انسان به معنویت و همچنین عوامل گریز انسان از معنویت و عواملی که سبب روشن شدن حقیقت درونی معنویت های اصیل الهی و کاذب و دروغین بودن معنویت های نوظهور می شود را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. روش تحقیق، تحلیلی- توصیفی است و یافته های پژوهش حاکی از آن است که در نهایت تنها راه رسیدن به سعادت و آرامش حقیقی در دنیا و آخرت تمسک به معنویت های برگرفته از ادیان آسمانی خصوصا دین کامل اسلام است

کلیدواژه ها:

دین ، فطرت ، معنویت گرایی ، معنویت گریزی