اثرات دین و کیفیت زندگی

دین با پایه ریزی جامعه ای بر اساس مبانی ارزش های انسانی و معنوی، نقشی محوری و اساسی در ترسیم ساختارهای اجتماعی دارد. دین و مذهب در حوزه اجتماعی، به دنبال پی ریزی جامعه ای است که در آن، ارزش ها و اصول انسانی و معنوی حاکم باشند و این ارزش ها و اصول در روابط اجتماعی افراد از کوچک ترین واحد اجتماع، یعنی خانواده، تا سطح کلان جامعه، تبلور پیدا کنند. بدیهی است که برای تشکیل چنین جامعه ای، باید ساختاری متناسب با آن، ترسیم و پایه ریزی شود و به تعبیر دیگر، دین در کنار توجه به ابعاد فردی، جامعه ای را ترسیم می کند که در کنار تامین نیازهای مادی انسان ها و افراد جامعه، به نیازهای معنوی آنان نیز توجه می شود و پیشرفت مادی و معنوی را برای افراد جامعه به ارمغان می آورد. اسلام عدالت را به عنوان یک ارزش انسانی می بیند که تمام رسالت ها در برنامه ها و احکام و عملکردهای خود برآن تاکید کرده اند. اسلام، قضیه دین را همان قضیه عدالت می داند. پس بدون عدالت دینی وجود ندارد. حتی دین به انسان مسلمان محدود نمی شود، بلکه کافر و مسلمان را با هم در برمی گیرد. بنابراین جایز نیست که مسلمان به کافر ستم کند و حاکم مسلمان وظیفه دارد که از کافر در برابر ستم مسلمانان حمایت به عمل آورد. به همین جهت اسلام اتکای به ظالم و سکوت در برابر انجام گرفتن منکر و ترک معروف را نمی پذیرد. زیرا امر به معروف و نهی از منکر، در کنار نظارت رسمی، یک نظارت اجتماعی را پدید می آورد. دین حالتی از اعتقادی درونی است که از طریق نظام ارزش ها و معیارهای خود و تاکید آنها در باور انسان برای تبدیل شدن به واقعیت، بین فرد و اجتماع توازن ایجاد می کند. فرد احساس می کند که باید برای تامین نیازهای حیاتی و در راستای مسائل فردی و اجتماعی چیزی از خود و آزادی خود به دیگران بدهد. او می بیند که توانمندی های او مسوولیت زا هستند. چرا که توانمندی های او بخشی از توانمندی جامعه است که از سوی پروردگار به او به امانت داده شده است .او نیز باید از توانمندی های خود به جامعه بدهد و آنها را در مسیر مصالح جامعه بکار بندد.

کلیدواژه ها:

دین ، کیفیت زندگی ، ابعاد فردی ، نیازهای مادی ، نظارت اجتماعی ، نظام ارزش ها