محمد حیدری زاد - استادیار دانشگاه ارومیه

انسان آن موجود حی دارای قوه و لیاقت و قابلیتی است که هرگاه آن دارایی ذاتی خویش را به فعلیت رساند انسان حقیقی و واقعی خواهد بود، یعنی کسی که در تمام ابعاد کمال به فعلیت رسیده باشد و متصف به صفات ربوبی و محاسن اخلاقی و محامد آداب گردد(حسن زاده آملی،انسان در عرف عرفان،ص ۱۰ ) فصل ممیز انسان در فرهنگ قرآن ناشی از تاله یعنی خدا خواهی مسبوق بهخدا شناسی وی و ذوب او در جریان الهیت است ، زیرا وجود آدمی در دو قلمرو عقل نظری و عقل عملی گسترده و همه گزارش ها و گرایش های او رو به خداست و چیزی جز حقیقت نا محدود و هستی محض ، اضطراب او را فرو نمی نشاند و از هر کس که رشته امید ببرد از آفریدگار نا امید نمی گردد.(تفسیر موضوعی ج ۱۵ ص ۱۷)