حقوق زنان در شاهنامه فردوسی

زنان در همه شهری گری ها و دوران، نیمی از مردم بوده و همواره از بسیاری از حقوق بشری خود بی بهره مانده و با وجود کنوانسیون ها و اسناد و قوانین پرشمار داخلی و بین المللی، هنوز هم از بسیاری تبعیض ها رنج می برند. هرچقدر هم که به گذشته بازگردیم، دامنه این تبعیض ها را گسترده تر می یابیم؛ تا به آنجا که بسیاری از شهری گری های باستان، زن را شایسته جایگاه انسانی نمی دیدند. این پژوهش جایگاه زن در ایران باستان را با آنچه که امروزه در قالب کنوانسیون ها و قواعد بین المللی و قوانین داخلی کشورها مورد پذیرش است برابر می کند. شاهنامه فردوسی که نماد ناب فرهنگ ایران باستان است، گواه این پژوهش آمده و آنچه که در پایان آشکار میگردد، پیشرفتگی خیره کننده ایرانیان در زمینه آشنایی با حقوق زنان و پاسداشت جایگاه زن در جامعه است. گویی که فردوسی به مفاد کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان دسترسی داشته و بر پایه آن سروده است؛ یا نه، نویسندگان این کنوانسیون بختیار خواندن داستان های شاهنامه بوده و بر اساس آن تقریر کرده اند .

کلیدواژه ها:

شاهنامه فردوسی ، حقوق زنان ، حقوق بشردوستانه