مهدی محمدیان - گروه مهندسی بهداشت حرفه ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
سمیه فرهنگ دهقان - گروه مهندسی بهداشت حرفه ای، دانشکده بهداشت دامغان، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
ابوالفضل ذاکریان - گروه مهندسی بهداشت حرفه ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
فهیمه ترکمن - گروه ارگونومی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران

مقدمه و هدف: معلولیت مجموعه ای از اختلالات جسمانی و ذهنی است که فرد را از ادامه زندگی مستقل فردی و اجتماعی باز می دارد. افراد معلولمحدودیت های زیادی را برای اشتغال و تحصیل خود تجربه میکنند. از آنجا که امید به عنوان یک عنصر مهم در ایجاد تصویر مثبت از خود و نگرش به آیندهدر معلولین مطرح میباشد، مطالعه حاضر اثر معلولیت فیزیکی بر امید به زندگی در یک کارخانه تولید محصولات بهداشتی مورد بررسی قرارداد.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی – مقطعی بر روی کلیه کارکنان سالم و دارای معلولیت یک کارخانه تولید محصولات بهداشتی در بهار ۱۳۹۶به روش سرشماری انجام گرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل از دو بخش اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه امید اشنایدر (۱۹۹۱) بود. برای تجزیه وتحلیل نتایج و از آمار توصیفی و آزمونهای Mann-Whitney و Kruskal–Wallis در نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ استفاده شده است. P-value≤۰.۰۵ به عنوان سطح معناداری لحاظ گردید.یافته ها: نتایج دموگرافیک نشان داد که ۵۳ کارگر سالم (۵۲ %) و ۴۹ کارگر معلول (۴۸ %) تشکیل میدادند. همچنین بر اساس یافته های تحقیقاکثریت کارگران مورد مطالعه دارای نوع معلولیت جسمی – حرکتی (۶ / ۱۸ %) بودند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میانگین نمره امید به زندگی بینکارگران قرارداد شرکت و کانون معلولان تفاوت معناداری داشت (۰۱۱ / ۰ = P)نتیجه گیری: بین میانگین امید به زندگی با نوع معلولیت، وضعیت جسمانی، موقعیت شغلی و واحد کاری رابطه معناداری وجود نداشت. با توجه بهیافته های مطالعه حاضر میتوان نتیجه گرفت که اشتغال افراد معلول و تامین امنیت شغلی این افراد باعث افزایش امید به زندگی در آنها می شود.

امید به زندگی، کارگران، معلولیت