مدیریت در برنامه درسی

مقاله حاضر، براساس پژوهشی با عنوان مدیریت در برنامه درسی تهیه شده است. مطالعه حاضر از نوعتوصیفی تحلیلی است و پس از بررسی مفاهیم با ارائه نتایج به پیشنهادات کاربردی پرداخته شده است. درجوامع بدوی، مجموعه میراث فرهنگی بسیار اندک بوده و سطح دانش و مهارتها آن چنان وسیع نبود، درنتیجه نیازی به نظام آموزشی منسجم با سبک برنامه خاص احساس نمی شد. آموزش، بیشتر از طریقخانواده ها انجام میشد و جنبه غیررسمی داشت. با گذشت زمان در کشورهای مختلف، نظام های آموزشیرسمی با ساختار بسیار منظم و برنامه ریزی شده، شکل گرفت. در ایران با وجود تاریخ و تمدن کهن،سیستم آموزشی در طول تاریخ دچار تحول گردیده و تحولات بسیار وسیعی در مقاطع مختلف رخ دادهاست. آموزش ابتدایی، به عنوان اولین مرحله آموزش همگانی مطرح است؛ البته آموزش پیش دبستانی بهعلت کمبود امکانات، همگانی نمی باشد. از آنجا که برخی از خانواده ها، از امکانات کافی مادی و فرهنگیبرای آموزش محروم میباشند، آموزش ابتدا مرحله در ساختار نظامی موجب کاهش نابرابری های فرهنگیمی گردد. آموزش ابتدایی، کودکان را برای مقاطع بالاتر آماده می کند و چنانچه از نظر کمی و کیفی درسطح بالاتری ارائه شود، افت تحصیلی و ترک تحصیل در مقاطع بعدی، کمتر می شود. اگر آموزشابتدایی در سطح گسترده ای صورت بگیرد و اکثریت یا تمام کودکان واجب التعلم را تحت پوشش قراربدهد، می تواند، بی سوادی را در کشور ریشه کن کند.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، حوزه عمل و اجرا ، آموزش ، برنامه درسی ، دانش آموز