آمنه خوشوقتی - دانشیار،گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی، واحد کازرون، دانشگاه آزاد اسلامی، کازرون- ایران
سینا مهرورز - دانش آموخته دکترای عمومی دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی، واحد کازرون، دانشگاه آزاد اسلامی، کازرون- ایران

تعداد ۹۹ قطعه جوجه گوشتی از سویه راس ۳۰۸ در طرحی کاملا تصادفی در سن ۲۱ روزگی به ۳ تیمار و هر تیمار به ۳ تکرار و هر تکرارشامل ۱۱ قطعه جوجه، تقسیم شدند. آب و سه جیره ی غذایی مختلف با سطح انرژی و پروتئین یکسان به صورت آزاد تا سنن ۴۲ روزگیدر اختیار جوجه ها قرار گرفت. خوراک مصرفی، افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی و تلفات در پایان هنر هفته محاسبه گردید. در پایانآزمایش از جوجه ها خون گیری به عمل آمد و تفکیک و تعیین وزن قسمت های مختلف لاشه انجام شد. گروه تجربی ۱ (جیره برپایه ذرت،جو «سطح جو ۲۲ درصد» و کنجاله سویا، ۲۶۰۰ واحد بر گرم بتازایلاناز، ۱۸۰۰ واحد بر گرم بتاگلوکاناز و ۵۰۰ واحد بر گرم سلولاز) بیشترین هزینه تولید را داشت. گروه های تجربی از نظر میانگین وزن پیش معده (p=۰/۰۰۲)، چربی ناحیه شکمی (P=۰/۰۳۱)، کبد، سنگدان و روده ها نسبت به وزن زنده و نیز میانگین درصد لاشه، قطعات سینه و ران ها (P<۰/۰۰۱) با یکدیگر اختلاف آماری معنی دار داشتند، بیشترین درصد لاشه در گروه تجربی ۲ (دریافت کننده ذرت، جو، ۲۲۰۰ واحد بر گرم بتازایلاناز، ۲۰۰ واحد بر گرم بتا گلوکاناز،۱۰۰ واحد بر گرم سلولاز و ۱۰۰ واحد بر گرم پکتیناز) دیده شد. پروتئین تام و اسیداوریک در گروه های مختلف تفاوت آماری معنی داری نشان نداد (P>۰/۰۵)؛ اما گروه تجربی ۱ نسبت به گروه های دیگر کاهش معنی دار در میزان گلوکز و آلبومین سرم نشان داد (P<۰/۰۵). یافته های این پژوهش نشان داد جوجه هایی که میزان کمتری آنزیم های بتازایلاناز، بتاگلوکاناز و سلولاز دریافت کردند، اما پکتیناز نیز بهجیره آنها افزوده شد، عملکرد بهتر و هزینه تولید کمتری داشتند که بیانگر کاهش اثر عوامل ضد تغذیه ای در دریافت کنننده های اینگروه آنزیمی است.

شاخص های بیوشیمیایی، جوجه های گوشتی، پکتیناز، ویژگی های لاشه