نگاه عاشقانه در داستان سیاوش و سودابه و وامق وعذرا

عشق و کین خواهی نامادری به فرزند بن مایه چندین منظومه داستانی عاشقانه در ادب فارسی بودهاست. در این بین دو منظومه سیاوش و سودابه و وامق و عذار با وجه مشترک عشق و کینه توزینامادری قرائتی متفاوت از عشق را به تصویر می کشند. عشق سودابه به سیاوش وجه تراژیکمی یابد و وامق رانده شده از خانه پدری توسط نامادری پس از پشت سر گذاشتن سختی هایفراوان به عذرا نمی رسد و سرنوشت او در حاله ای از ابهام فرو می رود. نماد های عشق و حماسهدر این دومنظومه چه شباهت ها و تمایزاتی دارند و پرده بر چه روایتی می کشند؟ یافته ها که به روشتوصیفی، استفاده از منابع کتابخانه ای و استفاده از رویکرد تئون وندایک به تحلیل گفتمانانتقادی بدست آمده نشان می دهد که عشق پرده ای است بر رقابت بین گفتمانی و درون گفتمانیدر این دو منظومه. با این تفاوت که در داستان سیاوش و سودابه، عشق مفهومی نامقدس و ابزاریبرای دسیسه چینی زنانه جهت رسیدن به تمایلات شخصی است که لایه های رقابت بین ناخودآگاه

کلیدواژه ها:

عشق ، سیاوش و سودابه ، وامق و عذرا ، گفتمان ، حماسه ، وندایک