بررسی اثر دو روش افزایش تدریجی درون جلسه ای و درصدی تداخل زمینه ای بر یادگیری دقت مهارت پرتابی در کودکان

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر دو روش افزایش تدریجی تداخل زمینه­ای بر اکتساب، یادداری و انتقال دقت مهارت پرتاب در دانش­آموزان پسر مقطع ابتدایی بود. بدین منظور، از میان ۱۶۲ دانش­آموز پسر پایه اول یک دبستان در شهر شیراز ۳۰ نفر به ­صورت تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی­ها پس از انجام پیش­آزمون، به صورت تصادفی در دو گروه افزایش تدریجی درون­جلسه­ای تداخل زمینه­ای (۱۵ نفر) و افزایش تدریجی درصدی تداخل زمینه­ای (۱۵ نفر) سازماندهی شدند. بعد از اجرای ۳ جلسه تمرین پرتاب و ثبت نمرات، فراگیران در آزمون­های انتقال و یادداری مورد آزمون قرار گرفتند. نتایج آزمون اندازه­گیری­های مکرر در مورد دقت پرتاب در جلسات اکتساب تفاوت معناداری را نشان نداد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در آزمون انتقال در بین دو گروه تمرینی تفاوت معناداری نشان نداد اما در آزمون یادداری تفاوت معناداری مشاهده شد، که برتری با گروه افزایش تدریجی درون­جلسه­ای تداخل زمینه­ای بود. سطح معناداری در تمامی آزمون­ها ۰۵/۰ بود. با توجه به یافته­های این پژوهش می­توان چنین نتیجه­گیری کرد که شیوه افزایش تدریجی تداخل زمینه­ای درون جلسه­ای نسبت به شیوه افزایش تدریجی درصدی می­تواند موجب افزایش عملکرد دقت پرتاب­ در پسران دانش­آموز پایه اول شود.

کلیدواژه ها:

آرایش تمرین ، تداخل زمینهای ، افزایش تدریجی ، مهارت پرتابی ، دقت ، کودکان