مقایسه اثربخشی دوروش تمرین مربی محور و ورزشکار محور برعملکرد ورزشی ، خلاقیت وانگیزش ورزشی دختران ژیمناست

هدف:    هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی دو روش تمرین ورزشکار محور و مربی محور بر خلاقیت و انگیزش ورزشی در دختران ژیمناست بوده است.روش ها: از طرح نیمه تجربی دو گروهی با پیش آزمون -پس آزمون استفاده شد. جامعه آماری شامل دختران ژیمناست ۱۰ تا ۱۴ ساله شهر تهران و نمونه آماری ۴۰ نفر(۲۰ نفر گروه ورزشکار محور و ۲۰ نفر گروه مربی محور) که به طور تصادفی به گروهها واگذار شدند. از ابزارهای آزمون خلاقیت(عابدی، ۱۳۷۲) و پرسشنامه انگیزش ورزشی(گیل،۱۹۸۳) برای سنجش متغیرها استفاده شد. پس از انجام پیش آزمون ، گروه ها به طور جداگانه و به مدت دو ماه و دو روز در هفته در جلسات یک و نیم ساعته پروتکل تمرینات ورزشکار محور و مربی محور را اجرا کردند. پس از انجام پس آزمون برای آزمون فرضیه ها، داده ها با استفاده از آماره کوواریانس چند متغیری(مانکووا)  و نرم افزار SPSS۲۴مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان داد که که بین دو گروه در مرحله پس آزمون در  میانگین متغیرهای خلاقیت و انگیزش ورزشی تفاوت آماری وجود دارد و  درگروه تمرینات ورزشکار محور افزایش بیشتری در خلاقیت و انگیزش ورزشی در مقایسه با گروه مربی محور مشاهده گردید.نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی بیشتر تمرینات ورزشکار محور در ژیمناستیک، پیشنهاد می گردد برای افزایش خلاقیت و انگیرش ورزشی در دختران ژیمناست بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

انگیزش ورزشی ، خلاقیت ، مربی محور ، ورزشکار محور ، ژیمناستیک