راهبردهای بهسازی و مقاوم سازی بافت های فرسوده در راستای تاب آوری شهری

جمعیت بافت های مرکزی بسیاری از شهر ها جابجا شده اند، روند فرسودگی بافت های تخلیه شده شدت گرفته و این بافت ها به مامن ناهنجاریهای اجتماعی تبدیل شده اند. از آنجا که سیاست گذاری و برنامه ریزی جامع و پایدار برای بهسازی، نوسازی و بازسازی بافت های قدیم شهری ضمن حفاظت از میراث تاریخی فرهنگی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای-محیط زیست و ساختارهای فرهنگی موجب توسعه پایدار شهری می شود. نوسازی و بهسازی یک بار برای همیشه رخ نمی دهد بلکه امری است مداوم که در نهایت می بایست به سیستمی خود جوش تبدیل شود. هدف مقاله حاضر بررسی راهبردهای بهسازی و مقاوم سازی بافت های فرسوده در راستای تاب آوری شهری می باشد. در نتیجه می توان چنین گفت بافتهای فرسوده و ناکارآمد در شهرها از مسائل بحرانی توسعه پایدار شهری است و نوسازی و بهسازی آنها برای دستیابی به جوامع پایدار مورد تاکید است. در این فرایند علاوه بر جنبه های محیطی- کالبدی، به ابعاد اقتصادی- اجتماعی ساکنین این بافتها توجه می شود. لذا عوامل انسانی و مشارکت آنها در بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده شهری بسیار اهمیت دارد و شناخت تمایلات مشارکتی و عوامل موثر بر ارتقا مشارکت ایشان ضروری است. ونه تنها انگیزه های مردمی برای مشارکت اجتماعی، (به دلیل ریسک اقتصادی بالا و تسهیلات پایین) کم میباشد؛ بلکه سازمانهای مربوطه در مورد انجام شدن این طرحها نظراتی مغایر با هم دارند؛ لذا چاره-اندیشی برای رفع این مشکلات ضروری است. و با توجه به اینکه نوسازی شهرها در جهت ارتقاء کیفیت زندگی صورت میگیرد لازم است کلیه ابعاد کالبدی و غیرکالبدی (اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی) شهر مدنظر قرار گرفته شود

کلیدواژه ها:

بهسازی ، مقاوم سازی ، بافت های فرسوده ، تاب آوری شهری