حسین صفری - استادیار،گروه معماری و شهرسازی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت،ایران،
سیدامیرحسین آزادگان - دانشجوی دکتری معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت،ایران.

پیاده راه ها، رابط اصلی و پیوند دهنده فضاهای شهری و شهروندان هستند و می توانند ضمن کاهش اثرات زیانبار محیط زیستی ناشی از خودرو -محوری، موجبات بازآفرینی کالبدی، اقتصادی و اجتماعی مراکز شهری را نیز فراهم آورده اند . در این راستا،پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی-استنباطی با هدف ارتقاء پیاده مداری در بافت مرکزی شهر رشت انجام گرفته است.در این پژوهش بوسیله جمع آوری اطلاعات براساس مطالعات کتابخانه ای و تکمیل پرسشنامه و سپس استفاده از نرم افزار SPSS در تجزیه و تحلیل داده ها و استفاده از آزمون های همبستگی اسپیرمن،من ویتنی و آزمون فریدمن به ارزیابی و رتبه بندی مولفه های کیفیت محیطی پرداخته شده است. جامعه آماری تحقیق شامل همه شهروندان شهر رشت می باشد که با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه ۳۸۵ نفر به شیوه تصادفی انتخاب گردید. نتایج حاصل بیان گر آن است که بین مولفه های کیفی محیط ارتباط معنی دار وجود دارد و اولویت هریک از این شاخص ها در نظر مردم متفاوت است و براین اساس معیار عملکردی بیشترین امتیاز و معیار زیست محیطی کمترین امتیاز را دارا می باشند . همچنین می توان به عدم تاثیر معناداری جنسیت بر چگونگی ادراک و ارزیابی کیفیت پیاده راه اشاره کرد. به طور کلی نتایج حاکی از آن است که میانگین رضایتمندی از کیفیت پیاده راه پایین تر از حد متوسط بوده است. بنابراین ، با توجه به نتیجه به دست آمده میتوان گفت که پیاده راه مرکزی شهر رشت سطح مناسبی از رضایت مندی را برای شهروندان به ارمغان نیاورده است.

ارزیابی، کیفیت، پیاده راه،رشت، شهروندان