بررسی سیر اندیشه های معماری معاصر ایران بعد از انقلاب از دیدگاه اندیشمندان و معماران معاصر

یکی از شاخص های انقلاب اسلامی، و شاید مهمترین اهداف آن، خط بطلان کشیدن بر این تناقض تاریخی بود که نوسازی به دینزدایی و گسترش شهرنشینی به تقویت طبقات جدید و تضعیف سنتی میانجامد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، معماران ایرانی تحت تاثیر دو پدیده ی موازی قرار داشتند. اولین تحول تاثیرگذار در این دوران، اندیشه ها و کارهای ساخته شده ی پیشگامان نسل دوم بود که سودای آشتی دادن معماری مدرن با سنن و فرهنگ ایرانی را در سر می پروراندند. کارها و اندیشه های معماران متاخر نسل دوم را که حضوری چشمگیر در فعالیتهای عمرانی ایران پس از انقلاب داشتند، میتوان به دو گرایش کلی تقسیم نمود، گرایش اول، در اصل همان تداوم اندیشه های مطرح شده معماران پیشگام نسل دوم است. گرایش دوم کارها و اندیشه های معمارانی است که تحصیلات معماری خود را در محیطی اکادمیک خارج از ایران پی گرفته اند. هدف این پژوهش، بررسی نقش ارتباط جریانهای فکری معماری، معماران بعد از انقلاب اسلامی ایران با هویت معماری و میراث فرهنگی ما است، و به این سوال پاسخ دهد. نظریه های معماری چه نقشی در ارتقاء هویت معماری و میراث فرهنگی این سرزمین دارند. نتیجه پژوهش نشان میدهد که در شرایط امروزی فقدان یا کمبود نظریه پردازی در عرصه معماری خودش را در بناهای معاصر نشان میدهد به همین علت باید یک ساختار و یک نگاه و استراتژی در دانشگاه ها وجود داشته باشد که این نظریه پردازی را در ایران پرورش دهیم. این تحقیق با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و تفسیری است که با استفاده از منابع کتابخانه ای صورت میگیرد.

کلیدواژه ها:

معماری معاصر ، انقلاب اسلامیایران ، اندیشه معماری