سید زین العابدین حسینی

متفکران غربی به فراخور جامعه ای که در آن زندگی می کنند ایدئولوژی حاکم بر آن جامعه ، با مسائل و مشکلات فرهنگی ، آموزشی و تربیتی خاص خود مواجه اند. آنان دیدگاه ها ونظراتی را ارائه می دهند و افکار و اندیشه های دیگران را در بوته ی نقد می گذارند اما این جالش افکار سبب شفاف شدن موضوعات و بایدها و نباید های تربیتی می گردد و تبلور اندیشه ها و درتمام مراحل تاریخ، نتیجه ی مسلم شیوه های تربیت، شکوفایی و رشد آن و نقش موثر آن در زندگی فردی و اجتماعی انسان است . از این رو ملت هایی که امکانات تربیتی بیشتر برخوردارند، به آسانی به اهداف سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی خود دست می یابند. بطور قطع برای انسان ممکن نیست که در هر رتبه ای از رشد علمی و موقعیت اجتماعی که می خواهد ، قرار گیرد مگر آنکه از عوامل تربیتی همه جانبه و هدف دار در تکوین و رشد استعداد های درونی و شکل گیری شخصیتش بهره مند شود. اصولا تربیت را با تمام طرح ها روش ها و آثار آن نمی توان تنها گونه ای از گونه های زیبایی یا مظهری از مظاهر کمال دانست که بی نیازی از آن ممکن باشد بلکه تربیت از اساسی ترین ضروریات زندگی بوده و در همه ی شئون زندگی انسان ، چه جنبه های فردی و چه جنبه های اجتماعی نقش مستقیم دارد. تربیت، انسان را برای حضوردر اجتماع آماده می کند و به او می آموزد که چه ضوابط و قوانین و ارزش هایی در جامعه حکمفرما است و چه اموری باید رعایت گردد، همان طور که انسان را در ایجاد رابطه با سایر افراد اجتماع به منظور برپا داشتن این ضوابط و قوانین توانایی می بخشد .از همین جاست که می بینیم برخی از صاحبنظران و دانشمندان معتقدند که تربیت آیینه ای است که فلسفه ی زندگی هر اجتماع و اهداف و میزان آگاهی های آن اجتماع را منعکس می کند. تمدن بشری میراثی نیست که بدون کوشش و رنج از گذشتگان به دست آیندگان رسیده باشد ، بلکه تمدن میراثی اجتماعی است که بشریت در بدست آوردن آن تلاش کرده و در زم ینه ی آن کوشیده اند و این میراث جز بوسیله ی تربیت از نسلی به نسل دیگر انتقال نیافته است زیرا تربیت عامل انتقال اندوخته های فکری، ارزش های والای انسانی و خصلت های نیکو از پدران به فرزندان می باشند. «پروردگار متعال شما را از رحم مادرانتان بیرون آورد در حالی که هیچ چیز نمی دانستند، و برای شما گوش و چشم ودل قرار داد ، شاید سپاسگزاری کنید» این آیه به ما می فهماند که انسان بعد از ولادت ، آنچه را از علم و اند یشه می آموزد همه از طریق اکتساب بوده و وسیله آن گوش و چشم وعقل است، وقرآن در این مطلب که دانشمندان علم تربیت کشف کرده اند پیشتاز و پیشگام است . مسئله ی مهم آن است که تربیت پایگاه اساسی تحو ل و دگرگونی انسان بوده ، عامل ارتقاء فکری اوست ، و تنها با پرداختن به این امر حیاتی ، شخصیت وی بارور شده ، خصلت های برجسته ی انسانی در او رشد می ی ابند و صفات نیکو در وجود او ریشه می دوانند . اما اگر انسان این مسئله ی جدی را فراموش کند ، اصالت او از بین خواهد رفت.

تربیت، شیوه های تربیت، ارزش های انسانی