ارتباط بین وجود اتو آنتی بادی علیه سلول های جزیره و نیاز به انسولین درمانی در بیماران مبتلا به دیابت اتوایمن نهفته در بالغین

هدف: در مطالعه حاضر تفاوت بین نیاز به انسولین درمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ کلاسیک و مبتلایان به دیابت اتوایمنبالغین که دارای آنتی بادی علیه سلول های جزیره (ICA) هستند، بررسی شده است. روش مطالعه: این مطالعه مقطعی روی ۳۸۴ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ در شهرستان بیرجند انجام شد. نمونهگیری بصورت سیستماتیک انجام گرفت. اطلاعات دموگرافیک و نوع درمان بیماران توسط پرسشنامه جمعآوری گردید. قند خون ناشتا (FBG) با استفاده از روش کالریمتری، سطح پپتید C و میزان ICA به روش الیزا تعیین گردید. تفسیر داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS انجام گرفت و P<۰.۰۵ از نظر آماری معنی دار تلقی شد. نتایج: میانگین سن افراد شرکت کننده برابر ۸/۵۱±۵۲/۳۳ بود. شیوع ICA در جمعیت مورد مطالعه ۱/۳۰% (۵ نفر از ۳۸۴ بیمار) گزارش شد. بین میانگین FBG بیماران اتوایمن و غیر اتوایمن تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p=۰.۲۸۲).ولی تفاوت میزان پپتید C معنی دار بود (p=۰.۰۰۶) و در افراد +ICA (۰.۳۷±۰.۷۳) پایین از سایر بیماران (۰.۴۷±۱.۳۱۱) بود. ۸۰% بیماران اتوایمن برای درمان نیاز به انسولین درمانی داشتند، ولی در بیماران غیراتوایمن نرخ درمان با انسولین ۳۱,۷ % بود. نتیجهگیری: نتایج این مطالعه نشان میدهد بیماران+ICA در مقایسه با بیماران دیابتی نوع ۲ برای درمان خود وابستگی بیشتری به انسولین دارند. کمتر بودن میزان پپتید C در بیماران +ICA نسبت به سایرین، نشانه تخریب بیشتر سلول های β در بیماران اتوایمن نهفته است که منجر به نیاز به انسولین درمانی سریعتر می شود. بنابراین غربالگری بیماران دیابتی نوع ۲ برای شناسایی دیابت اتوایمن نهفته در بالغین پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

اتو آنتی بادی علیه سلول های جزیره ، انسولین درمانی ، دیابت اتوایمن نهفته در بالغین